Stormen en stilten

[p. 49]

Ik kan het niet verdragen...

Ik kan het niet verdragen dat hun licht
is uitgestampt, dat men hun ademkracht
vermorzeld heeft, dat in een zwarte put
het puin van hun gebeente overnacht.

Nooit wijkt meer uit de achtergrond
van mijn gehoor het slepende geluid
van voeten met doodsangst bezwaard;
wanneer ik zwijg, schreeuwt de aarde het uit
van pijn die door haar ingewanden vaart;
als ik mijn ogen dichthoud, vlamt in oog
en mond van duizenden het noodvuur aan
en zie ik kinderen met trillend lijf
tegen hun wankelende moeder staan.

Het wijkt niet meer: na zoveel jaren
gloeit ieder nachtbegin nog van hun pijn
en kan ik het verleden slechts bedaren
door zelf als een vernietigde te zijn.