Stormen en stilten

[p. 50]

Haar dood

Nooit was de hemel zo besterd
als toen haar licht gebroken werd
en zij met ademloze mond
verrees tegen de horizont.

Haar armen schenen nog de gloed
te houden van wanhopig bloed,
zo hemelhoog stond éen moment
hun stomme smeken overend.

Dan sloeg zij, willoos als een steen,
diep door de blinde ruimte heen.
Boven het duister van haar dood
hing vaag en bleek het avondrood.