Stormen en stilten

[p. 55]

Tweevoudig sterven

De nacht zegt het mij aan,
het zwarte hemeldoek:
de ogen zijn vergaan,
wier warmte ik nog zoek.

De kracht is uitgebrand,
die eens te trillen stond
diep in een stem, een hand,
het zwijgen van een mond.

De lanen van de nacht
houden hun armen dicht
over een dood gelaat,
dat door het morgenlicht
nogmaals wordt omgebracht
en nergens meer bestaat.