Stormen en stilten

[p. 63]

Licht

Ginds zijt gij en uw mond houdt vuur,
en de dagen rennen in witte kleren,
en witter dan wit is het middaguur
waarin de lichtvogels uw lijf omscheren.

Gij houdt uw leven staande aan de muur
van gloed, gij doet de winden keren
rondom uw middelpunt; wit en azuur
laat gij de tijd in u zichzelf verteren.

Voetsporen naar de nacht, de gouden prenten
der stilte gaan met u de schemer door;
de bomen wachten tot gij hen bereikt
om op hun duisternis het licht te enten
dat tot vergetelheid in u bevroor
en thans uw leden als een mist ontwijkt.