Stormen en stilten

[p. 64]

Beweging

Mensen die mij nabij waart, warme monden
waar dag na rijpe dag op is verbloeid,
ik heb de innigheid niet weergevonden
die met uw adem mij is toegevloeid.

Ik kan niet meer zo diep in ogen schouwen
dat ik mijn sterfelijkheid zie volmaakt
tot een geheim waar hemelen in blauwen,
een einder waaraan eeuwig licht ontwaakt.

Dat is voorbij - ik breid mijn handen uit
over de wereld, maar gij zijt er niet;
een vreemde wind strijkt langs mijn vingertoppen.
En nog droom ik dat zich de nacht ontsluit,
er een beweging in haar grond geschiedt
alsof uw dode hart opnieuw ging kloppen.