Stormen en stilten

[p. 87]

Grondwerkers

Grondwerkers in de trein. Hun knoestig leven
rust met twee handen op een spadesteel,
hun hoofd hangt in een wolk van slaap te beven,
de wind gaat op en neder in hun keel.

Enkel hun kleding houdt de aarde wakker,
seizoenen hebben zich daar botgevierd,
er kleeft nog levend bloed van hei en akker
aan schoenen die als traag en zwaar gediert'

te ruiten staan. Het late licht der ruiten
schommelt geduldig met hun hoofden mee,
en trouwens heel de wereld die daarbuiten
haar adem opent is met hen tevree.