Stormen en stilten

[p. 88]

Vrouw bij avond

De avond heeft haar mond gesloten,
zij wordt zichzelf niet meer gewaar,
sterren en steen houden hun grote
samenspraak zonder angstgebaar.

Wie door zijn haar strijkt voelt het schuimen
der zee en luistert naar de wind
die ergens aan de kim zijn ruime,
eeuwige armslag wedervindt.

Zij denkt: een mens, een nacht... Haar handen
rusten als kinderen in haar schoot,
het licht staat wit tegen de wanden.

De doden zijn zo bleek en dood,
men moest hen snel kunnen verbranden,
lang voor het eerste morgenrood.