Stormen en stilten

[p. 89]

Het wordt daarbuiten nacht...

Het wordt daarbuiten nacht, ik weet het wel.
De aarde balt haar laatste krachten samen
om zich te niet te leven in een spel
van bloed en vuur dat alle hemelramen
voor eeuwen met een roetwolk zal beslaan.

Maar nimmer kan een chaos blinder wezen
dan die ik hier en nu reeds moet doorstaan
telkens wanneer miljoenen ongenezen
wonden als ogen aan mij opengaan
en ik de put der wereld zie ontsloten
in heel zijn zinneloze duisternis
en aldoor nieuwe ogen zich ontbloten
waarin het licht tot steen ontluisterd is.

Laat het atomen regenen, het rood
der morgens zal op andere planeten
zijn spel hervatten met dezelfde dood
waarvoor wij hier geen redding weten.