De amman van Antwerpen

[p. 30]

VI.

Zijn zevende vrouw, Mechtilde, de jongste dochter van de schatrijke ridder van der Schilde, was buitengewoon mooi, mooier dan één van de zes vorige vrouwen, die toch alle, zoals het volk het uitdrukte ‘beelden van schoonheydt’ geweest waren.

Haar huid was blank als broze zuidzeeschelpen..., van dat doorschijnend tedere blank van witte, wilde bloemen, als de dalende zon door de gesloten blaadjes schijnt, dat men anders meer bij Noorse en Engelse en maar zelden bij Nederlandse vrouwen vindt.

Haar moeder was een Venetiaanse geweest en zij zelf was in Venetië geboren.

Van haar, de majestueuze Gioconda Arco-

[p. 31]

nati, had zij de vreemde, gloeiende roodgoude haren en de wondermooie sprookjesogen, fluweelzwart bij kaarslicht en in de schaduw, maar blauw, wonderdiepblauw, met het diepe violet van penseeën of van de Venetiaanse lagoenen bij helle dag.

Haar handen en voeten waren van de haast volmaakte skulpturale schoonheid van laat-Griekse beelden, met iets van de teerslanke elegantie van hooggeboren Engelse vrouwen in de lange fijne vingers en de slanke, zachte, rozige tenen.

En de gehele tengere, voorname gestalte, in volmaakte evenredigheid, van de schone, smalle, laagvallende schouders tot de fijne elegante benen, had in haar gratie van waternikse al de vlugheid en verwonderlike lenigheid van zwaan en slang.

Zijn grootste genot was, haar uit te kleden, geheel naakt in het hoge, brede bed, met de rijk gesneden en gedraaide spijlen en de zware, slepende gordijnen van lichtblauw damast.

[p. 32]

Dan nam hij haar eerst af het bovenkleed van donkerpaarse zijde, met de wijde puntmouwen licht getroesseerd en met lange, ritselende goudfranjes afgezet, en hij haakte los het engaanliggend onderkleed van licht duifkleurig satijn met belegsels van purper langs de zijden en de laaguitgesneden hals, die zedig verborgen lag onder de guimpe van echte Mechelse kant.

Dan lag ze in zijn armen, - stil, heel stil als een vogeltje in het nest tegen de donswarme vleugels van de moeder, en terwijl hij loswoelde de zware vrong van haar gouden haar, ademde ze zachtjes, met lichtgeopend kozemondje, de roosrode vlamkussen, die neervielen als een warme regen op haar schouders en haar donszachte armen, die ze, blank als de halzen van witte zwanen, vast, heel vast, gestrengeld hield om zijn hals.

Nu echter was de ranke gestalte gezwollen en licht gebogen, en de satijnzachte

[p. 33]

sneeuwhuid hier en daar, boven de heupen, als gebarsten.

Hoopvol verwachtte zij een kindje tegen het eind van Februarie of het begin van Maart....