Claribella

[p. 145]

III.

Alsof zij de zon beweenen,

in de Noordzee ondergegaan,

hoor ik de grijze wilgen

treurig te suizen staan.

Rozige ibisveeren,

den vogel ontgaan in zijn vlucht,

bespikkelt een vloot van wolkjes

in het Westen de gouden lucht.

Met verkoelenden adem blaast nu

de wind over veld en dal.

Op den woudzoom klatert

stiller de waterval.

Ver, in de meerschen, verheft zich,

klagende melopee,

des koeiers slepende wijze

en het treurige loeien van 't vee.

[p. 146]

 

Wat klinkt dat eenvoudige wijsje

 

vreemd en lang in mijn binnenst na...

 

O! Het wordt mij zoo duister, zoo duister,

 

of ik op een kerkhof sta.