Fladderende vlinders

[p. 32]

VI
In 't hofken

In 't hofken, waar seringaroken

op zephyrwieken opwaart walmden;

waar tym en crocus, pas ontloken,

het groenbewassen perk schakeerden;

waar zwaluwen, met grillig fladd'ren,

luidpiepend langs de struiken scheerden

en 't zonneken slechts even gloorde

door 't looverdak der hazelaren,

dansten wij zamen in de koorde.

Mij wilde maar geen beurt gelukken!

Nu trapte ik op het touw; dan viel ik...

Gij loegt. Voorwaar, dat touw had nukken!

Doch gij - sylphiede der sylphieden!

gij huptet als een' saltarella;

'k benijdde u, maar moest hulde bieden.

[p. 33]

 

- Wat waart gij schoon! Geheel uw wezen

 

ging op in 't schuld'loos spel. Verrukking

 

stond op uw aangezicht te lezen.

 

 

 

Hoe kundig wist ge uw touw te zwaaien:

 

nauw raakte 't grond, of - als een praalboog,

 

zag, hoorde ik het weer opwaarts draaien.

 

 

 

Bij 't rustloos zweven, loeven, zwenken,

 

scheent gij geen vrouw meer, maar een engel;

 

uw voet deed aan de hinde denken,

 

 

 

en - als de wiek van adelaren,

 

dreef langs den maagd'lik blanken schouder

 

de vracht der losgewoelde haren. -

 

 

 

Wanneer ge in 't eind, rood als een' roze,

 

en uitgeput, op mijnen boezem

 

een' rustplaats vondt voor de ademlooze,

 

 

 

dan, heil! den liefste alleen beschoren!

 

koelde ik uw voorhoofd met mijn' kussen,

 

en ‘roover’, suisde 't mij in de ooren.