Fladderende vlinders

[p. 142]

Het riet

Diep in 't lomm'rig bosch, waar van tronk op tronken
blijde groenvink huppelt en blauwe merel,

trof ik, 's avonds u, op het goed gekende,

't lieflike plekje.

Zomer vlood snel heen. In de heesters blonken
gele blaân; zelfs bloosde reeds, hier en ginds, éen

rood als goud. Roodglanzende stralen schoot de

zon door de takken.

Vóor ons, wijd uitspreidend zijn slapend water,
groen bekroosd, lag dampend het meer. Daar brak ik

op zijn' rand twee gelende halmen riet, en

sneed ze tot fluitjes.

Ieder riet doorboorde ik met vijf gelijke
gaatjes, stak - doelmatig besneên, een houtje in

elk, en - toen droef 't vogelenlied verstomde,

sprak ik: ‘o Liefste,

[p. 143]

 

voelt ge uw hert van liefde te vol, o stort het

 

in een lied. Steeds zaligt de Min; bezongen

 

is zij tienmaal zoeter. Het lied is lief'lik,

 

lief'liker wordt het

 

 

 

zoo het minnaars prikkelt tot koozend kussen.’

 

- Blij toen hieft gij aan. Op de lippen paste ik

 

't riet, en teer melodische tonen zweefden

 

lokkend door 't loover.

 

 

 

- Boven scheen lang sterre bij ster reeds, toen wij

 

zingend steeds daar zaten. Allengskens sliept gij

 

neurend in; trouw loken mijn' vuur'ge lippen

 

kussend u de oogen.

 

 

 

's Anderdaags, toen weder ter plaatse ik toefde,

 

- platgetreên lag 't gras, en de vogels zongen -

 

in de boomschors sneed ik een' zoeten naam, tot

 

eeuwig herdenken!