Fladderende vlinders

[p. 146]

Xanthos

Sluim'ring vluchtte mijn' spond. Uit droomen wekte
Eroos mij, met de roze wiekjes kleppend.
't Loof hing rustig; op heuvelkruinen glansde
maanlicht, druipend ter aerde in zilv'ren vonken.

Uwaart trad ik. In 't nacht'lik zwijgen blafte uw
Xanthos, trouw vóor uw' deur, van ver mij tegen.
Kwispelstaertend sprong hij mij toe, bevochtend
met breedtongigen muil mijn' kille handen.
Plechtvol baadden in 't licht Poseidoons waat'ren.

Waaktet gij? - Op uw' vensterblinden viel, tot
driemaal, heimelik kloppend, mijn' hand, die trilde.
Halfmonds riep ik tot u: ‘Wat slaaps du, Lude?
Bladstil ligt om dijn hutje 't bosch, en scheem'rend

[p. 147]

 

lokt, in donkere dreef, het wrakke bankje!’ -

 

Hoorbaar nauw, door de luiken, drong uw' stemme

 

hertopbeurend tot mij: ‘Geliefde, ik volg u!’

 

 

 

- Xanthos trippelde ons vóor. Den minnaars gunstig,

 

schonk, heensnellend langs ons, de rei der Horen

 

milderhand een genot, zelfs goden waerd; - tot

 

Phoibos, ver in het Oost, zijn' hengsten mennend,

 

Xanthos, trouw aan der meesteresse voeten

 

weerzag, luisterend stom en de oogen toe, naar

 

't klankrijk lied van ons nooit verzadigd kussen.