|
| |
| |
| |
| |
| |
| |
Aen de eerbare, minnelycke, konst-rijcke jonck-vrov, Dyna Beumer, hebbende de eer ghehat haer te horen singhen
(Klinkdicht in den trant der XVIIe eeuw).
Doe Orpheus, kranck van min, by klaren sterrennacht,
Sijn gulden Luyt ter hant, rots Aemon had beklommen,
En, trou tot in den doot, aen Eurydicen dacht,
Deet fijn volschoon ghesanck al 't wereltrijck verstommen.
| |
| |
Gheen Echo klonck hem naer; 't ghesternt, als moe gheglommen.
Uyt eerbiet hem verborch by sulck een wondre clacht;
Maer eickelboom, èn palm, èn ahoorn, groen bevracht
Van tack en lof, 't quam al tot Hem, in dichte drommen.
Tot selfs den rouwen steen, dien men met voeten treedt,
Bedwonck een rilling niet, die door sijn schulfers gleet,
By 't luyst'ren naer den goddelijcken klanck der snaren.
- Soo, Dyna! waer ghy singt! - Teelde ook Apol u niet,
- Één Orpheus won hy slechts - elck roept doch, by u liet:
‘Haer is Apollo's siel, almachtich, inghevaren!’
2 Juli, '83.
| |
| |
| |
Aen de eerbare, achtbare, konst-rijcke vrouwe
Maria van Ackere, gheboren doolaeghe
Ghelijck Out Grieken roemt op Sappho's gulde snaren,
Sy, die haer minnepijn in wondre sanghen stort,
Soo Vlaenderlant op U, die als een man, omgort
Met moet en kracht, ons vorengaet al sestich jaren.
Spreeckt vrij: den wech der Konst is lanck ent leven kort,
Gheen hof, of vroech dan laet verwelcken bloem en blaren,
Toch blijft de Maeghdelief den blancken tooi bewaren,
Wat Herfst en Windter woed en wat verplettert wort.
Laet andre Tijden flucx ons brenghen andre Seden,
Het nu quam noyt alleen; Verleden baerde Heden
En, is dit Heden schoon, 't Verleden vraegt met recht
Sijn aendeel lauërblaen nae d'uytslagh van 't ghevecht.
- Soo blijve, in gout gheprint, oock by onz' verste neeven,
Doolaeghe's dierbren naem int Boeck der Glory leven!
26 October, '83.
| |
| |
| |
Valavond
Aan Theodoor Verstraete, vlaamschen kunstschilder.
Onmerkbaar, achter 't pijnbosch, kwijnt de dag...
Zie, hoe ze in rossen schemer glanst, de heide!
En bleeker straalt de zon haar' bleeken lach
op purpren bloem en maagre kruidenspreide.
Wijd strekt de vlakte. Lichte nevels rijzen
als blanke sluiers in het Westen op.
Eenzame boomen, die ten hemel wijzen,
verheffen, ver, den rozig zonnigen top.
Hou d' adem in. Hoor! Nergens 't minst geluid.
Stil hangt het loover, waarin muschjes droomen.
Nauw kriekt een krekel tusschen karig kruid
en lijzig, als in sluimer, ruischen boomen.
't Is al zóo stil... - Als ducht zij voort te treden,
stom, als de hei zelf, treedt, schier op den voet
gevolgd door bonte koeikens, schreê vóor schreden,
't koewachtsterken naar huis in d' avondgloed.
3 October, '82.
| |
| |
| |
Sneeuwdag
Aan Fr. Lauwers, vlaamschen etser
Onpeilbaar strekt de duistre lucht, betrokken
langs Oost en West, met wolken grijs en grauw.
Van gansch den dag geen stipken hemelblauw!
- Traag valt, van 's uchtends vroeg de sneeuw, in dikke vlokken.
Dan stuift de Noordwind op. De boomen schokken
op logge tronken.... Als een zucht van rouw
waait door hun kruin, en bijtend nijpt de kou
door 't jurk der schooister, schaamlen rok en holleblokken.
En toch, zij zwerft getroost door ijzel, wind en moor,
den buidel onder d' arm, het kapken over 't oor,
zoet denkend aan haar stil en vreedzaam kluisken.
Daar waakt heur kreuple man bij 't wiegsken van hun wicht:
die zoekt in 't lief gelaat der moeder bleek gezicht,
en zwijgt, en ademt nauw, stil.... als een muisken.
Januari, '82
| |
| |
| |
Een hooglied
Den kunstchilder, Jef van Genegen.
Niet dát is 't hoogste, Vriend! op woel'ge borst te drukken
het heilig vleesch der vrouw in dorstgen minnelust;
niet dát is 't hoogst, van rozenlippen, die men kust,
op beurt der zoentjes sapp'ge kriek te mogen plukken.
Niet dát is 't hoogst, bij klaren nacht, wen alles rust,
en kim bij kimmen zich met ster bij sterren smukken,
zich, mat van 't zoete spel, op 't blanke beeld te bukken,
dat trillend van uw' zoen, heel 't aerdrijk onbewust,
daar hijgend nederligt, half sluimren, hallef waken...
- Eens bloost aan 's Levens Boom der liefde gouden vrucht...
Paar dàn, in stille cel, - geen vliegsken gonst, geen zucht -
haar' mond en d' uwen op des zuiglings bolle kaken.
Drie levens smelten in dien éenen zoen te zaam:
in 't kloppend ouderhert daalt weelde zonder naam!
28 Juni, '83.
|
|
Auteursrechtvrij