Loreley

[p. XV]

I.

[p. 1]

I.

Een ruischend tij gevoelens rijst er

in mijne ziel, de woeste, milde.

Een stralend vrouwenbeeld omlijst er
een wondere liefde, die niemand stilde.

Uwe oogen, groen als meeresgolven,
straalden mij toe, en - straks nog bloode,
herleefde, in 't hert zoo diep bedolven,
de bloem der minne, verrezen doode!

Nu dronk ik, meer en meer bewogen,
met smachtenden boezem, gansch betooverd,
den heeten glans dier gloedvolle oogen
- getemde leeuw, geboeid, veroverd.

En dieper, immer diep en dieper
drong dan mijn oog in 't uwe, - en hijgend
verzwond in de uw mijn ziel en riep er
't gevoelen wakker, eerzaam zwijgend.

[p. 2]

 

Doch, of geen woord aan een van beiden

 

ontsnapte en 't herte kwam verraden,

 

toch lieten nimmer meer ons scheiden

 

de onzichtbaar boeiende liefdedraden! -

 

 

 

Kom hier! aan mij nu! 'k Wil u plukken,

 

gij hemelroze, uw geur verwerven!

 

Tot smachtends toe op 't hert u drukken,

 

u minnen, kussen - en dan sterven!