Loreley

[p. 24]

XIV.

Wij speelden schaak.... Ik weet het nog zoo goed

als was 't van gisteren eerst een drijtal dagen!...

Ik had het zwart; gij 't wit. - Met kunst en moed
bestreed ik u! - Ge ontvoerdet me al de slagen!

Ons knieën raakten nauw malkaar! - Nochthans
een electrische schok ging door mijn leden,
en 't werd me alsof een wondre liefdeglans
te mijwaart uit uwe oogen kwam gegleden.

En - schaak op schaak, en mat op mat! - Één stond
- en half mijn manschap hadt gij reeds veroverd.
Schaak! - Ei, mijn Nar! Mijn Paerd!... - Uw rozige mond,
riep rustloos mat en schaak! - Ik.... was betooverd.

Ellendig spel! Ik wist noch A, noch B!
En vruchtloos trommelde ik mijn zinnen samen.
Op goed vall' 't uit roofde ik uw Paerd!.... O wee.
‘Mij uw Vorstin,’ spraakt gij -

‘Neem alles!’ -

‘Amen’

[p. 25]

 

klonk spottend toen uw woord! En waarlik, geen

 

twee slagen verder, of mijn arme Koning

 

bleef langer niet - arm weduwnaar! - aleen,

 

maar zocht bij uw gevangnen troost en woning.

 

 

 

En gichlend schertstet gij: ‘Wat gij toch waagt,

 

mij te beroepen, roeklooze, onbezonnen!...’

 

 

 

- Ach! Zoo gij, hier, in 't diepst mijns herten zaagt,

 

daar zoudt ge eerst zien, kind! wat gij hebt verwonnen!