Loreley

[p. 46]

XXVIII.

Zeg weet gij 't nog; zeg, weet gij 't nog?

Gij vluchttet voor mij, ô beminde!

Ik riep! ‘Ik krijg u en vang u toch!

al waart gij zoo vlug als een hinde!’

Als wieken wiegden achter u heen,

op den wind, uwe golvende haren,

en tooverend bogen uw slanke leên

bij 't rustloos voorwaarts varen!

Zeg, weet gij 't nog? - Als een zilverslang

kronkelde, ver door de weiden,

de beek; de vogels - gewiekt gezang,

fladderden over ons beiden.

‘Gij beke, riep ik, gij, water klaar,

och! houd haar, och houd haar toch tegen...!’

Klapperend vloeiden de golfjes, maar

blond-hexken liep lachend heur wegen!

Toen was het de beurt van de rozenheg:

‘Groei toe! wordt dichte hagen!

[p. 47]

 

Daar vliedt mijn schat! versper haar den weg;

 

Ik wil op mijn borst ze dragen!

 

Groei toe vóór haar voeten! gij, heesters en woud!

 

Weerhoudt haar, groenende dreven!’

 

Ach! 'k zag u verdwijnen in 't wiegelend hout!

 

Geen kusje mocht ik u geven!

 

 

 

Toen riep ik, in 't eind, tot mijn liefde: ‘Ga!

 

breng heur tot mij, in mijne armen!

 

Verlangen der minnende ziele, sla

 

heur het herte, zonder erbarmen!..’

 

En ziet - wat hage vermocht noch beek,

 

u, wilde, vermurwen en weeken,

 

- éen kreet van mijn ziel - en de schuwheid week:

 

 

 

Gij kwaamt mij zelf uw lipkens tegensteken!