Loreley

[p. 64]

XXXVII.

Mij hebben wondere droomen

de lievende ziel gestreeld.

U, mijnes herten hellicht,

u worden die niet verheeld.

Wij plaanden, aan de aerde onttogen,

over zeeën, veld en heid’,

over bergen, lucht en wolken,

in de godlike onmeetbaarheid.

Op vleugelen der liefde gedragen,

ontheven van zonde en schuld,

beklommen wij sferen en zonnen,

in vleklooze mantels gehuld.

Op de hoogste van alle de sferen

zegen wij neêr, in gebeên.

Daar woelden, zoo verre wij schouwden

cometen en zonnen dooreen!

[p. 65]

 

Ginds draaide, in bloedige dwarling,

 

de groote zonnebal;

 

lager de maan; - nog lager

 

onze aerde, met berg en dal.

 

 

 

En daar stonden wij, hand in handen

 

met van hoogmoed zwellend hert

 

en peilden, vol hemelsch verlangen,

 

met één blik, die oneindige vert -

 

 

 

Wij zwegen. Verleden en toekomst

 

lagen ons blootgeleid.

 

Door onz’ waaiende lokken golfde

 

de wind der eeuwigheid.

 

 

 

Al wat, hier op aerd, ooit minde,

 

wat immer daar minnen zal,

 

't zweefde alles, in eindlooze rijen

 

daarhenen, met juublend geschal.

 

 

 

En over dat alles glanste

 

der Eeuwigheid rozig licht,

 

en de weerschijn kaatste terugge

 

op uw, en op mijn gezicht;

 

 

 

en de sterren, de zonnen, de manen

 

zongen - En 't machtig gepsalm

 

wekte met dreunende slagen

 

der hemelen wedergalm....

[p. 66]

 

Doch wij, - zoo beminnen de goden!

 

daar vlogen wij plots malkaar,

 

met een schreeuw op het hert, en ons kussen

 

weerklonken wonderbaar.

 

 

 

En hert op hert, en lippen

 

op lippen, daar stonden wij beid’ -

 

vergood, als twee stralende zonnen,

 

in der eeuwen eeuwigheid.