Loreley

[p. 83]

XLVII.

Toen, bij de open vensterluik,

waardoor 't maantje lachte,

bracht ik, zoende ik u ter sluik,

op de wang, de zachte!

Al de sterren toonde ik u,

gansch den wijden hemel;

eerst het zwart geblaarte; - nu

't zilvren straalgeschemel;

dan den nimbus, dien de maan

om uwe lokken maalde;

straks den hof, en de donkere baan

waar geen wezen dwaalde.

Wonderend zweegt gij.... Op mijn wang

zeeg uw kopken. - Teeder

hijgde uw boezem; schuchter, bang

zwol hij op en neder.

O! de winden zoenden ons

en, mij dacht, zij zongen:

[p. 84]

 

‘'t Mos is als fluweel en dons!....

 

Buiten, buiten, jongen!’

 

 

 

Plots.... een schok door al mijn leên!

 

'k Tilde u flus van de aerde,

 

'k torschte u op mijne armen heen

 

door den donkren gaerde!

 

 

 

Al de bloemkens weten 't wel;

 

al de boomen zagen

 

gansch den nacht het zoete spel:

 

't kussen, streelen, plagen

 

 

 

om een zoen.... Doch, wij aléén,

 

toen reeds de uchtend klaarde,

 

dachten, op den killen steen,

 

.... hemel, zee, noch aerde!