Loreley

[p. 87]

XLIX.

Nu moge 't stormen, moge 't huilen,

de kolken grimmen rond mijn kiel,

afgronden dreigend gapen, kuilen!

Houzee! - mij lacht het in de ziel.

Met sneeuwwit zeil wend ik den steven

vooruit - en of het weder rust!

of stormend zwell’, mij is 't om 't even,

als mij maar 't lieve bruidje kust.

Van uit het Noorden steken winden,

de groote zon gaat langzaam neêr,

een reuzenroos: - heur stralen winden

in roode glansen gansch het meer.

Ginds, eindloos ver, is 't duin verheven;

reeds waait de koelte, zakt de nacht.

Wat schrikt gij? 'k Voel uw handjes beven,

gij prangt u aan mijn zijde zacht.

Kom hier! Verberg uw englenwezen

zoo op mijn boezem niet. Het zal

[p. 88]

 

niet donker worden. Dag zal 't wezen

 

hier op ons bootje, en nacht aan wal!

 

 

 

De zon! Neen, ze is niet neêrgegangen -

 

Tot eene baken heb ik haar

 

in mijnen boezem opgevangen

 

en stralend, warmend, rust zij daar.

 

 

 

O ja, mijn herte kan ze dragen,

 

het draagt wel eindloos meer: uw min

 

Geef hier uw hand, en voel het slagen:

 

ik draag er gansch de waereld in!