Loreley

[p. 252]

XLV.

Vraag mij niet naar de kleur van dijn wimpers en welige haren -

Loos bist-du, mijn schat! - en weet wel dat zij zwart zijn!

'k Zoek sinds lang om een tresjen er van te bewaren.

Weigren kans du niet. - Zóó een woord zou hard zijn!

Vraag mij niet, naar den rozigen blos die daar bloeit op dijn wangen -

Loos bist-du, mijn duif! - en weet dat zij kerzerood zijn!

Laat toch ééns, van dien zijdenen bloezem een kusje me vangen -

Weigren kans du niet. - Zoo een woord zou snood zijn!

Vraag me ook niet, hoe bekorend zij flonkeren en glinstren, dijn blikken -

Slim bist-du, mijn hexe! - en weet dat ze als zonlicht klaar zijn.

Voeg ik zelf daarbij dat dijn lonken de herten verstrikken -

Loochnen kans du 't niet. - Ook dat woord zou waar zijn!

Laat mij, ongevraagd, dijn gezichtje bezingen en loven!

Zeg me ook niet, ô mijn muze! of mijn liedekens mal of schoon zijn!

Laat mij duizende kusjes di schenken, nog duizend di rooven:

Dàt zal mijn - en mijn trouw en mijn lied - dijn loon zijn!