Verzamelde gedichten

[p. 8]

Het Park

Wij kwamen uit het duister van de tuin
Voorbij de vijver en de leeuwfontein.
Zij was zo moe en lief dat ik haar wilde dragen
Langs kamperfoelie en langs rozenhagen.
Bij de lantaren, voor de stenen bank,
Hielden wij stil en zwegen lang.
Wat heel de avond donker was gebleven
Werd in dit heldere licht opnieuw gegeven
En anders: in het eerlijke gezicht
Lagen de ogen nu verzadigd dicht
En om de mond, de zelfbewuste, zachte,
Sliepen haar lichtste veiligste gedachten.
Haar handen rustten dromend in haar schoot
Waarover zorgeloos haar adem vloot,
En heel 't gezicht, waarover bladerschaduw speelde,
Glimlachte zacht alsof mijn vingers het nog streelden.