Verzamelde gedichten

[p. 52]

Middeleeuwse Prent

Zij wandlen door vertrekken naar de toren.
Een licht gezang heeft zich reeds ingeluid:
Het is alsof de stenen beelden horen
En medezingen, of een gipsen engel fluit.

In 't donkre trappenhuis hangt het vol platen.
Een jongen zoent een meisje op de mond
Waarvan het bruine haar in lange staarten
Over haar schouders ritselt op de grond.

Ook ligt er op een lage smalle tafel
Een dode vogel, met de poten stijf
Omhoog, de buik geopend en gerafeld,
Waarin het hart onnodig trillen blijft.

Hoog op de torentrans, ver van de hemel
Die zachtoranje is, ver van de stad
Beneden hen, ziet zij de duiven spelen
In een nieuw licht, een tere vleugelslag.

Diep in de afgrond staart zij, diep verloren
In de beschouwing van dat verre land;
Zij opent vreemd ontroerd als nooit tevoren
Over die lieflijkheid haar warme hand.

[p. 53]

 

Zij streelt de toegewijde smalle straten,

 

Het open plein, de zingende fontein,

 

En legt op vele vreedzame gelaten

 

Van dit hoog licht dezelfde zachte schijn.

 

 

 

Buiten de stad begint het land te stijgen,

 

De heuvels zijn met vruchtbomen begroeid;

 

In 't groene gras, onder de zoete vijgen,

 

Ziet zij de schone jeugd die vrolijk stoeit.

 

 

 

Weer verder onder hoge donkre dennen

 

Siepelt het zonlicht door de takken neer

 

En vogels, reeën, elanden verkennen

 

De open plaatsen, sierlijk, sterk en teer.

 

 

 

Zij hoort verborgen ergens water zingen,

 

Een verre stem die lispelt of die snikt

 

En van een kleine bron het lichte zingen

 

Van emmer, ketting en van hout dat zwikt.

 

 

 

Het is of alles zich haar heeft bevolen,

 

Een fijne fiere macht vervult haar hart

 

En lokt haar tot ontdekkingen en dolen

 

Waarin zij eindlijk zich bedwelmd verwart.

 

 

[p. 54]

 

De zon verdonkert op de verre weiden,

 

Een wervelwind ontstaat bij de rivier,

 

Zij ziet hem speelziek door de bomen glijden

 

En over 't gouden water der rivier.

 

 

 

En tegelijk wordt in haar ziel ontbonden

 

't Oranje licht, de stad, de vijgeboom,

 

Alsof zij eindlijk schriklijk heeft geschonden

 

Het zwaartepunt van deze lichte droom.