Verzamelde gedichten

[p. 79]

Het Park

Ik wandel als een kind door oude parken
En nodig vrouwen uit met mij te rusten
Mijn kussen gaan niet verder dan haar mond
Haar haren zijn te kort om in te schuilen
En ik verwonder mij over de schelp der oren

De lichtheid onzer woorden ging verloren
Er is gebrek aan vleugels, sterke voeten
De zomers zijn te koud en te kortstondig
Het spelen of het razen der natuur
Wordt wel beluisterd maar niet meer bewonderd

Het park vertrouwt op oude stenen leeuwen
Op bronzen meisjes met verstilde glimlach
En zwanen als de naglans van het vuur
De vijver toont de leegte van de hemel
Met koele handen denken wij aan de geboorte

Wij zijn geschapen voor de avond
Ons medelijden wil geen bloem vertrappen
Het gras geen pijn doen en de dood verzwijgen
De zomer heeft het aanzijn van de winter
De dichters zijn verzadigd van de schoonheid