Verzamelde gedichten

[p. 80]

In de Bergen

Lodève

De zachte nacht tussen de huizen doorgebracht.
Een kleine oude stad die op een stenen vlakte sluimert.
Ik kan niet slapen zolang de verre stem weerklinkt
Van water dat liefkozend in ongeziene diepte verzinkt,
Zolang de wind naast mij zijn boodschap van ruimte

fluistert

En als een dorstig dier de hoge sterren drinkt.
Een vreemdeling heb ik de nacht zo lief
En nooit was ik zo onverminkt.
Aan de overkant van de rivier
Roept nog een licht,
Vouwen gordijnen dicht.
Ik voel de zoete moeheid hier.

Gorges du Tarn

Het water heeft een scherpe geul gegraven
Om er in 't voorjaar als een kudde door te draven.
Nu is het zomeravond en de donkere rivier
Mint eigen peinzen meer dan tomeloze haast van 't dier.
Gelukkig rijst het gras uit de doordrenkte grond
En ijl geboomte in de diepte, om op neer te blikken
Uit hoge verte, laat zich tot een tuin van oogwenken

en dromen schikken.

Geen mens, geen dier, enkel de zijden atmosfeer.

[p. 81]

 

Het laatste zonlicht valt niet meer tot deze diepten neer.

 

De steile bergen aan weerskanten schijnen de hemel te

 

omklemmen

 

En in te perken om een antwoord te verhinderen aan

 

de kinderstemmen

 

Van bomen, gras en water dat zich stil verteert in

 

ongedeeld plezier.

Le Rozier

Een rozentuin, want anders is het niet,
Dit dorp dat als een spinrag aan de helling hangt,
Uitrustend van genot dat naar geen voortgang meer

verlangt:

De zoete geur klinkt als 't volmaakte welkomstlied.

Achter de huizen ziet de donkere bergwand toe
Wanneer ik a an het raam de avond in mijn kamer nodig,
Een afgunst voor dit stil namijmeren overbodig.
De steile straten zijn voor echtbreuk veel te moe.

En zelfs de menselijke tegenwoordigheid
Is bijzaak in dit dichte net van rozengeuren.
Geen knop zal om het schoonste neusgat treuren
In onverzwakte samenhorigheid.

[p. 82]

Mende

Ik ben nog onwennig aan 't duizelig gevoel van macht
Dat de stad doet verdwijnen omdat de ruimte lacht,
Het woud verkleinen tot niets dan een kriebeling van

mijn palmen.

De kathedraal met haar torens ligt als mijn jeugd diep

beneden mij.

Vriendelijk en blauw als sigarenrook maakt de

morgennevel zich vrij.

Langs de hoogste toppen wiekt reeds het zonlicht nabij.
Iedere rimpeling van mijn gevoel, elke inval van mijn

gedachte

Is bereid tot steen te verharden, tot wazige verte te

verzachten.

In de bergen

Het in 't nauw gedreven geluid
Komt van onoverschrijdbare wanden keren
Om de ruimte in alle richtingen te verteren
Tot de plek waar niets zijn naar eindeloosheid

verlangende wiekslag stuit.

Radeloos roepen de echo's zijn machteloosheid uit.

[p. 83]

 

Zo ook de blik die de onbereikbare toppen aftuurt

 

Om een einder te trekken van louter rechte lijnen

 

Als de cirkel van 't laagland waarin alle vlakken

 

verdwijnen,

 

Terwijl de zon verwoed haar ronde schijven licht

 

afvuurt.

 

 

 

In de stilte lispelt een waterval

 

Als een klein spraakgebrek van het heelal.

 

Het waterstuifsel gaat in de struiken verloren

 

Om het oog te troosten voor 't zien, het oor te

 

verzoenen met horen.