Verzamelde gedichten

[p. 99]

Meeuwen

De meeuwen zijn niet weg te denken.
De branding zou het strand ontruimen en de zee
Zou al haar kleine vissen, schelpen en garnalen
Laten verdrogen in de zon, de zilte wind.
Wrakhout en kwallen, rondgeslepen glas
En barstend wier zouden de oude vloedlijn
Aangeven waar de stijging van het duin begint.
De haven zou verzanden, 't leven landwaarts dwalen.

Maar nu de meeuwen schreeuwen in de wilde avond,
Gevangen in de luchtkastelen van de wind,
Ontwaakt de zee uit haar gevreesde stilstand
En rollen golven, vol met stemmen en koralen,
Over de drempel der continentale stranden,
Terwijl er schepen in een vogelvlucht vertrekken
En donkere vrouwen op een lage strekdam
Een afscheid wuiven dat niet valt te achterhalen.