Verzamelde gedichten

[p. 105]

Winterdag

Zonlicht is dungezaaid, wind schittert door afwezigheid.
Een lichte nevel die de blik niet hindert, 't hart niet

bedrukt

Zweeft door de stilte die haar eigen ijle vruchten plukt.
Bewegen wordt een grote voetstap door de tijd.

Het leven in een wereld zo koel, wijd, volmaakt,
Is van zijn verre lot en oorsprong losgeraakt.
Alles wat niet heeft nagelaten te ontstaan
Wordt in een blik ontkend, te niet gedaan.