Verzamelde gedichten

[p. 134]

Opstanding

'k Probeer mij op te richten in haar vlees.
Langzaam hef ik mij in haar overeind.
Ik vul haar lichaam: zenuw, bloedvat, pees
Tot aan haar huid, zacht en toch vastomlijnd.

Ik zie de wereld door haar heldere blik.
Ik voel hoe haar oogappel in zijn holte rust
En hoe haar mond zijn eigen lippen kust.
Ik laat haar hals bewegen met een knik.

Staande in haar ontvang ik en ik geef.
Ik ben een hardheid die tot zachtheid breekt,
Een lange slaap die zich met dromen wreekt.

Ik lig in haar en strek mij in haar uit
En vul haar met verwachting en besluit,
Gelukkig als een dode die weer leeft.