Verzamelde gedichten

[p. 132]

Slapeloosheid

Ergens moeten er op een ster
mensen zijn die aan ons denken,
voor wie het ochtend en avond wordt
op een aarde zoals de onze,
met bergen, rivieren en zeeën,
oorbellen en spraakgebreken,
kerken en koude handen.

Ergens moet er een man zijn
voor wie de wereld te klein is
en die zou willen verdwalen
op de eenzame paden van 't licht,
in de hersenen van een vrouw
op een verre onbekende ster,
waar het dier niet knielt in zijn bloed.

Ergens moet er een vrouw zijn
die zich mooi maakt voor de stilte,
die denkt aan wat onbestaanbaar is:
een lente die niet voorbij gaat
met de laatste sneeuw van de winter,
een kindervoorhoofd vol ogen,
een bliksem die bloemen strooit.

[p. 133]

 

Ergens moet er een kind zijn

 

dat zijn hand tussen sterren steekt

 

om de mooiste ster te vinden

 

waarop het zou willen wonen:

 

een aarde van kinderen en vlinders,

 

van vuurwerk en klimmende vliegers,

 

van juffrouwen zonder scholen.

 

 

 

Ergens moet er een paard zijn

 

dat droomt met langzame oren

 

van zwepen die kunnen strelen,

 

van hoeven met dragende vleugels

 

en rukwinden zonder mensen.

 

Ergens moet er een boom zijn

 

die weet dat hij leerde spreken.