455.
't Was vyf December... St. Nikolaas! De moeder strooide
zoetigheid, en zorgde dat de ‘kleintjes’ niet zagen waar al dat
lekkers van-daan kwam, om de pret van 't grabbelen te verhoogen - naar ze
meende - door 't prikkelen van de nieuwsgierigheid.
De moeder meende 't goed. Maar ze had ongelyk in haar
veronderstelling, dat de kinderen zich zouden bezighouden met onderzoek naar de
wyze waarop Sint Nikolaas suikergoed kon werpen door de muren, die dik
waren, of door 't venster, dat gesloten was. Want kinderen houden meer van
ulevellen dan van wetenschap.
's Avends laat, toen de ‘kleintjes’ naar bed waren,
beluisterden twee der ‘grooteren’ de moeder, die zeide:
- Ik heb meer genot van 't strooien, dan de kinderen-zelf van hun
gegrabbel.
Een der grooteren, die 'n goed hart had en eerlyk was, zeide
den volgenden dag tot zyne moeder:
- Lieve Moeder, ik weet nu dat gy 't zyt, en niet Sint-Nikolaas,
die op vyf December zoetigheid strooit. Ook heb ik nu vernomen
dat het geven een genot was. Ik wilde voortaan meê doen met U die
geeft, en niet langer met de domme ‘kleintjes’ die nemen.
Ook zou ik hun gaarne willen zeggen dat die Nikolaas een doode
man is, en dat wy - gy en ik - levend zyn en geven.
De moeder keurde dit plan goed, en zóó zou 't wezen,
een volgend jaar.
Maar de andere groote, die meêgeluisterd had toen de moeder
betuigde dat ze genot vond in 't geven, overlegde by zichzelf:
- Ik zal me houden of ik blyf gelooven aan Sint
Nikolaas. Anders zou m'n wysheid my misschien te-staan komen op verlies
van recht tot meêgrabbelen... en zelfs zou ik kunnen genoodzaakt worden
tot betaling van myn deel in de kosten van het feest.
Ik vind die berekening niet edel, en meen dat men z'n genot moet
zoeken òf in geloovig grabbelen, òf in edelmoedig oprecht
meêdeelen. Maar 't hoeft niet altyd suikergoed te wezen.