605.
Meen niet dat ik aan 't eind ben van de oorzaken die 't verkondigen
van waarheid in publieke voordrachten moeielyk maken. De redenaar
‘die zoo goed bevallen is’ wordt uitgenoodigd z'n voordracht te
herhalen:
‘... ook bij ons. Veel kunnen wij u, wel is waar, niet
aanbieden, daar de kas onzer Societeit... ’ enz.
Ja: enz.! Want het is walgelyk.
Wat moet-i doen? Weigert hy, màg hy den arbeid niet afbreken,
waaraan-i by 't ontvangen van die uitnoodiging bezig is, dan scheldt men hem
uit voor 'n hebzuchtige, voor iemand dien 't slechts om voordeel te-doen is.
Z'n zoeken naar waarheid, z'n lust die te verkondigen, heeten dan slechts
voorwendsels om de laagste eigenbaat te bedekken. Onder die uitnoodigers
echter, is zelden iemand die van zyn kant 't minste offer brengen zou.
't Voorstel om zyn zaak, zyn kantoor, zynwerkplaats,
zyn winkel te verlaten, zonder ruime schadeloosstelling voor 't geleden
verlies - dat slechts tyd en wat moeite kost, terwyl de denker bovendien
gestoord wordt in kostbaarder zaak, in z'n stemming - zúlk 'n
voorstel nu, zou als zeer onbescheiden worden afgewezen, en niemand denkt 'r
dan ook aan, het te doen.
Auteursrechtvrij