Ideën III

798.

Kinderen vermaken zich met het opzetten van gebogen speelkaarten die elkaar na 't omstooten van de achterste in den rug vallen. Daar ik nu niet van Legers en Krygskunde spreek, ligt er ditmaal in het laatste woord niets onzinnigs. Schoppenboer werpt klaver-zes om. Klaver-zes bewyst gelyken liefdedienst aan ruiten-aas. Deze stuwt weer z'n voorman. En zoo gaat de zaak voort tot de laatste kaart toe, die we nu, ter-eere van de onbevlekte ontvangenis, hartenvrouw zullen noemen.

Al die kapucyntjes - zoo noemden we die goedige kaarten in m'n jeugd - staan op hun plaats, vallen als helden, en doen dus hun plicht. Maar wie er een tusschen-uit neemt breekt het verband, en kan dan niet verlangen dat schoppenboer middellyk oorzaak worde van hartenvrouws val. Deze eisch zou onbillyk wezen.

De protestanten zyn zoo onbillyk. Ze gaan ruw om met de tusschen-staande kapucyntjes, en toch blyven ze verlan-

[p. 207]

gen dat O.L.V. ter-zaligheid-van-Harten in oorzakelyk verband blyve met den schoppenboer die adam en eva uit den tuin jaagde.

Ik zou dit ongerymder willen noemen dan 't vermaak der kinderen die de kapucyntjes zoo aardig wisten optezetten.

Alle vyftig kaarten staan op vry gelyke - immers aan 't doel beantwoordende - afstanden tusschen 't oude Paradys dat in Genesis verloren ging, en 't celletje van den biechtvader, waarin men zich op 'n splinternieuw Paradys abonneeren kan.

En... mocht er hier-of-daar 'n echt kapucyntje ontbreken, de inventieve jeugd der Mensheid heeft die gaping aangevuld met eigengemaakte poppetjes van perkament. Daar liggen bullen en breven gereed in menigte, waaruit de jonkheid knippen kan naar hartelust.

Wie zich met kapucyntjes vermaakt, mag dit knippen niet versmaden.

Daar echter ongerymder reeds geen woord is, moet ik my ook van den superlatief onthouden, en dus zwygen van 't allerongerymdste, van de modernen.

Ze komen er goed af.