niet warachtich en was, maer heeft dit alleenlic wt nijde gheseyt, want hi selue de bruyt niet gecrijghen en conste, alsoot naermaels wel beuonden es gheweest. Den bruydegom seer toornich wesende, hi es terstont sonder eenich aduijs oft achterdincken half sinneloos totter bruydt gheloopen, en heeft haer sulcke onghetrauwicheyt met grooten euelen moet verweten. Die bruyt van sulcke onghehoorde sake, seer verscrict, beschaemt, en versleghen wesende, si es geuallen in een flaute.. Die bruydegom dit siende hi heeft haestelijc ghenomen zijn mes, om die rijcoorden in tween te snijden (also hi segt) maer heeft huer eenen grieuelijcken quets ghegeuen onder therte, so dat si terstont tusschen die handen van hueren vrienden iammerlijc gestoruen es. Die bruydegom bi clachte vanden vrienden is gheapprehendeert. Hi kent het fayt, maer segt dat by onghelucke teghen sinen wille geschiet es. Men sal hier al tselue considereren, so voren gheleert es van die nootsakelicheyt. Te wetene oft dat ongheluc niet bi zijn eyghene schult ghecomen en es.
En hoe hi tselue hadde moghen beschudden, voort oft hi niet en heeft moghen weten, hoe hi tselue beschudden soude, oft discretelijcker daer toe gegaen hebben. Daer naer salmen ondersoecken die coniecturen, oft wt quade wille geschiet es tghene dat hi ongheluck noemt. Den heesscher mach segghen in zijn approbatie al soo wel hier, als in die tweede voorgaende capittelen. Dat den verweerder om dieswille, dat hi hem schuldich
Auteursrechtvrij