Vondelingskens

[p. 16]

Rozen

Wijl door d'enge, kale kamer

Zachtekens de scheem'ring gleed,

Lagen dicht bij mij wat rozen

Als een lachje door m'n leed...,

Buiten zongen winde-lied'ren

Langs m'n oude vensternis:

‘Zalig is 't, een ziel te vinden,

Die aan 't schoon verbonden is.’

Innig vroeg ik aan den hemel,

Ik, die zelf uw ziele zocht,

Aan den hemel..., aan die rozen,

Dat ik u vergeten mocht...

Gij, een kind van 't vrije leven,

Waar men kust en lieft en lacht;

Ik, alleenig bij wat rozen,

Die 'k mag zoenen vóór den nacht.

[p. 17]

 

Zóó, m'n lippen op die bloemen

 

Bleef ik toeven innig-lank,

 

Tot m'n hoofd zich nedervlijde

 

Op de marm'ren vensterbank...

 

 

 

Dààr, op 't zelfde kleine plekje

 

Waar 'k zoo vaak gelaten bad...

 

Schreid' ik bitter bij die rozen,

 

Die 'k van u gekregen had...