Vondelingskens

[p. 34]

Avondwind

Ik lieve, wat des avonds in

De winden hangt te neuren...;

Die melodijkens zonder zin,

Die lachen noch en treuren.

Die liedjes tusschen lach en leed,

Waaruit ik voel gedijen,

Wanneer m'n mond geen woorden weet, -

Gepeinzen, om te schreien...

Want zelden zongt ge, o winde-lied,

Langs grijzend' avond-wegen,

Dat ik van bei m'n wangen niet

Iets blinkends weg moest vegen...

En toch..., 'k en wete niet, waarom

Dat van m'n wimpers perelt...;

Maar zeg me, waarom schreit een blom,

Als 't avondt in de wereld?