Vondelingskens

[p. 35]

Aan een Kindeken

Ik had zoo geern uw wiegeken

Met blommekens getooid;

Zoo geren om uw hoofdeken

Wat verzekens gestrooid...;

Maar somber zijn m'n bloemen, kind,

En triestig zingt m'n lied...

Gij, in uw sneeuwen beddeken,

Ge kent nog geen verdriet...

Wat zou daar om uw koppeken,

Wat kàn daar anders zijn

Dan woordjes van uw moederken...

En strikskens van satijn?...

Maar toch... 't en zegt geen windeken,

Hoe 't leven u zal gaan;

Gij zijt zoo'n klein broos droppelken

Op roode roze-blaân...

Ontluiken zal uw herteken

En lieven..., zooals ik;

En lieven in een lachje, kind,

En lieven in een snik...;

[p. 36]

 

O! Mocht alleen om zieleschoon

 

Dat hartje bloeiend zijn...

 

En mocht uw zon, o kindeken,

 

Niet sterven... als de mijn...

 

 

 

Wees welkom in het huizeken,

 

Waar leed in liefde smelt;

 

Wees welkom, madelieveken,

 

In 't dorre distelveld...

 

Och..., alles wordt weer goed door u:

 

De doornen worden zacht...,

 

Wanneer een kindermondeken

 

Doorheen de distels lacht...