Vondelingskens

[p. 42]

O, blijf niet aan me denken

O, blijf niet aan me denken...
O, blijf niet van me droomen...;
M'n handje kan niet wenken,
M'n ziele kan niet komen...

O, blijf me niet ontmoeten;
M'n wegen gaan verloren...,
En 'k mag u toch niet groeten
Zoo lachend als te voren.

Ge weet m'n eenzaam leven;
O, blijf niet vóór me knielen.
Hoe zal ik ooit u geven
M'n mondeke, m'n ziele?

O blijf me niet bestaren
Met oogen, moe van smachten!
Ik weet al zooveel jaren
't Verlangen van uw nachten.

[p. 43]

 

Al wat ik u bewaarde

 

Ge weet... het viel aan stukken;

 

Nu is m'n hart een gaarde,

 

Waarin ge niets moogt plukken.

 

 

 

M'n lied is week van weeên...

 

Hoe zoudt ge bij me rusten?

 

M'n ziel is als 'n zeeë,

 

'n Zeeë zonder kusten...

 

 

 

O blijf niet voor me leven

 

En zacht... en hunkrend vragen...!

 

Ik zou..., ik zou me geven...,

 

Ik kan 't niet langer dragen.