Vondelingskens

[p. 40]

Madelievekens

Daar ligt zoo'n innigheid

In 't sluim'ren der kersouwen,

Die moe, bij schemertijd,

Hun sterre-kroontjes vouwen

En peinzen... peinzen stil

Hun broze bloemgedacht

Ginds, tusschen 't gersgeril,

Aan de oude watergracht.

Maar schoonheid ligt er meer

In al die schitter-schoontjes,

Wen ze, des morgens weer,

Hun pure, sneeuwen kroontjes

Voor 't zoenend zongezicht

Ontplooien, blij en stout

En drinken vol van licht,

Hun zielekens van goud.

O! Weet ge, dat ge zijt,

Bij droefenis en grieven,

Zoo als bij deemstertijd,

De moeë madelieven...?

[p. 41]

 

En dat naar 't zongewelf

 

't Kersouwken lacht, o kind,

 

Zooals uw ziele zelf,

 

Wanneer ze liefde vindt?