Vondelingskens

[p. 38]

Aan 't verre Dorpken

Waar de hei te bloeien staat

Speelde ik ééns als kind;

'k Lachte en zong er, vroeg en laat

Stoeide er met den wind.

Och, 'k en wist geen leed, geen zucht,

Vlocht maar erica's;

Boven mij hing heel de lucht

Vol lobelia's...

Waar de hei te bloeien staat,

Knielde ik, liefste mijn

's Avonds, in m'n nachtgewaad

Vóór m'n beddekijn;

'k Bad, dat ge me lieven mocht,

Jongen van m'n ziel,

Want m'n ziele de uwe zocht

Wijl er de avond viel.

Waar de hei te bloeien staat,

- 'k Wist geen woorden toen, -

Bloeide er op m'n jong gelaat

De éérste liefdezoen;

[p. 39]

 

Zachtjes over 't dorpekijn

 

Zong wat avondwind:

 

‘Gauw zult ge vergeten zijn,

 

Blond idylle-kind.’

 

 

 

Waar de hei te bloeien staat,

 

Slapen liefde en wee;

 

't Lied, dat door de bloemkens gaat,

 

Zingt m'n ziele mee...;

 

't Leven lokt en liegt en lacht:

 

‘Kom..., mijn weg is breed!’

 

Heidebloemkens zingen zacht:

 

‘Kind, vergeet..., vergeet...’