Vondelingskens

[p. 51]

De Kinderen van ‘de Soetewey’

Ze trekken ter schole ten halleveracht,

- Het dorpje ligt ver van 't gehucht, -

Om 't even, of liefelijk 't zonneke lacht,

Voor wind noch voor regen beducht.

Met blauw-baaien rokskens

De blinkende blokskens

Van 's Zaterdags versch gevernist,

Zoo trekken ze zwijgend

De koppekens nijgend,

Door regen, door sneeuw of door mist;

Dan spreken die boerengespeelkens geen woord,
De grooteren trekken de kleineren voort.
‘Klikkerdeklakker’, zoo kloefren de rijën
Op blokskens voorbij langs de grauwe kasseiën.

Op grootmoeders neusdoek, met kopspeld gehecht

En kleurig met bloemen bestikt,

De stroogele haren, heel stevig gevlecht,

Met vuurroode lintjes gestrikt;

Bol-roode gezichtjes

En oogen als lichtjes,

[p. 52]

 

De handekens frisch en gezond;

 

Hoe lief en hoe gekjes

 

Die boerene bekjes

 

Met koffierandekens rond;

 

Zoo stappen ze fier en als waren ze rijk!

 

Hun neusdoekje sleept met z'n tippen door 't slijk,

 

‘Klikkerdeklakker’ zoo kloef'ren de rijën

 

Op blokskens voorbij langs de grauwe kasseiën.

 

 

 

Des Zomers dan loopen de jongens voorop;

 

Ze knabblen aan raap of aan pee.

 

De meiskens die leeren hun lessen luidop,

 

De kleintjes die zeggen ze mee.

 

Soms doen ze hun blokjes

 

En lichtgrijze sokjes

 

Aan 't oude kapelleken uit,

 

Dan klinkt langs de wegen

 

Het joelen u tegen

 

En 't plif-pleffend voetjes-geluid...

 

Maar zien ze in het deurgat hun moederke staan,

 

Gauw schieten ze sokjes en blokjes weer aan.

 

‘Klikkerdeklakker’..., zoo kloef'ren de rijën

 

Op blokskens voorbij langs de grauwe kasseiën.