Een aendachtig leerling van den Heere Jezus, door Hem zelf geleert, zonder hulp van menschen

Kapittel XLVII.

O Wezentlyke waerheyt! woud gy doch dat herte geven een zeer groot gewigte van waerheyt en eenvoudigheyt, en oprechtigheyt, dat het zy voor u, als 't is voor voor de menschen, en by de menschen als voor u, dat het zig vertoont zoo 't is, en dat het is zoo het zig vertoond, dat het waerheyt hebbe in het binnenste, oprecht voor u zy, verre van alle bedrog en geveynstheyt.

Waerachtige Iesu! gevet ook dat dit herte door uwen Geest, die Geest der waerheyt in waerheyt wandele, gy bemint doch waerheyt in het binnenste, en uwe oogen zien doch na waerheyt, uw' gevallen is in d'oprechten, en welgelukzalig zyn d'oprechte van wandel, zeyt u Geest, och gevet doch dat herte dan veel waerheyt: en konde 't wezen, ik woude zeggen, geeft het doch enkel waerheyt, dat 'er geen bedrog noch in 't herte, noch in de mont meer over bleef, gy zyt een God der waerheyt, en gy zoudet maken dat haer werk in waerheyt zoude zyn, en dat geen

[p. 235]

waerheyt is hatet gy doch, want gy haet alle leugenpaden: gevet dan doch veel, ja allenthalve waerheyt in dat herte door uwen Geest, in dat herte, dat gy zoo goedig hebt aengenomen om het te genenzen.

Waer mede dat het u behagen mochte te vertroeven, vertoevet doch niet met deze allenthalvene waerheyt het herte veel en diep, en allerwegen, en gestadig, in te drukken: en als het zoo onverstandig is dat het de waerheyt niet kent, ontdekt gyze dan doch door het licht uwes Geestes, op dat het doch geen waerheyt gebrek hebbe, maer vervult zy met waerheyt en oprechtigheyt, en alzoo in de waerheyt wandelt.

En dan, bid ik u, dat het de waerheyt in alle eenvoudigheyt beware, bezorge, koestere, in weerde houde, en werken doe, o die eenvoudigheyt, die heerlyke, die beminnelyke, die noodige dispostitie van 't herte, woudet gy dat doch ook in 't zelve werken door uwen Geest, dat het in eenvoudigheyt uwen zin versta, u lief hebbe, goet zy, vryheyt oeffene, lankmoedig en verdraegzaem zy, in eenvoudigheyt zig dichte by u houde.

En alzoo door geloove leve, gevet doch dat herte een eenvoudige gestalte door uwen Geest, in alle stilligheyt en zachtmoedigheyt, en houd het dan doch nederig, recht nederig, in waerheyt nederig, allerwegen nederig, ongeveynst nederig, nederig voor u, voor zyn naesten, en in zig zelve: och dat het doch nederig zy! maekt het doch nederig door uw' Geest: uwe oogen zien na de nederige, gy geeft de nederige uwe genade, gy wederstaat de hooveerdige, gy beveelt de nederigheyt des herten van u te leeren.

Maekt dan doch dat herte, dat gy aengeno-

[p. 236]

men hebt te hervormen, recht nederig, als een kindetje, als een gespeent kint by u, stil en nederig, in alles van u afhangende, en ziende op uwe genade, en volheit, en vrye dispensatie, maekt doch dat herte nederig in der waerheyt, en geeft het alzoo uwe genade, vermeenigvuldigt alzoo uwe genade, werkt alzoo in 't zelve met uwen Geest en genade, verheerlykt uwe hoogheit zoo veel te meer in myne nederigheit.

Maer och dat het doch ware nederigheit, ware eenvoudigheit, ware stilte, ware liefde, ware goedertierentheit, en ware goetheit zy, alles vloeyende uit uwe fonteyne door den Geest in dat herte, in dat zoo behoeftige en zoo ongezonde herte, dat gy aengenomen hebt.

O Heere, met dat zoo mismaekte en zoo behoeftige herte koom ik al wederom tot u, als tot een opperste medecyn-meester, die aengenomen hebt uwe wysheit en uwe macht aen het zelve te koste te leggen om het te veranderen, en hebt gy 't niet gezien hoe 't herte my al wederom is t'huys gekomen, en zyne parten gespeelt heeft, hoe 't my al weer verleyt heeft? het is by uitnementheit behoefig om de cureringen en gezontmakingen alleen en gestadig van u te genieten, laet het my dan doch noyt weer t'huys komen, want ik en kan het niet gebieden, niet bestieren, niet regeren.

Als het van u los gelaten wort, en myn zorge aen bevolen, zoo doet het my gestadig en allerley verdriet aen, het speelt dan al heel de meester, regeert na zyn verdurven aerdt dan alle des zelfs passien, trekt die liefde, die u alleen toe komt tot zig, die eere, die u alleen toekomt, tot zig, dat gebiet, dat u alleen toekomt, tot zig, het wil 't

[p. 237]

al overmeesteren wat in en aen my is, en dat het droevigste is, o myn Heere, het doet het zoo gelukkig, en zoo voorspoedig, zyne beveelen succederen veel eerder, en veel veerdiger, en veel voorspoediger, als de uwe, och dat bedrogen en bedriegelyke herte!

En dan heeft het noch zoo veel arglistige schuylhoeken by zig, en zoo veel verleydinge, die ik zelve niet te dege en kenne, ja 't is by uitnementheit boos en verdurven, en, my dunkt, veele van der onwedergeboorenen herten in verdurventheit overtreffende; want die hebben na alle waerschynelykheit noch zeer veel meer natuerlyk goet, in haer herte, die konnen van naturen goet zyn, vriendelyk zyn, lankmoedig zyn, verdraegzaem zyn, verzoenende zyn, yverig zyn, werkzaem zyn, blyde zyn, en myn hert, dunkt my, heeft van naturen niets goets, des zelfs verstant en begryp zelfs en is voor de natuerlyke dingen verre weg zoo bequaem niet, als wel van andere natuerlyke menschen, ja die menschen konnen haer passien dikmael wonderlyk bedwingen, en intoomen, daer de myne my regeeren als een ongewennet kalf, hoe zal ik 't met dit herte maken en aengaen!