|
| |
Eerste deel
Tvveede vvtcomen.
Ionathan. Dauid.
MYn ziel zijt ghy alleen, want mijn ziel is verloren,
Van dat ick v aensach, soo waert ghy my vercoren,
Dauid gheen vrouwe liefd', noyt in mijn hert en quam,
Maer ghy waert die mijn hert haer vryicheyt benam;
Dickwils heb ick ghedacht, wat mach de liefde wesen,
Om dat ick sach den mensch lustich, droef, en vol vreesen,
Maer nu proef ick het selu', 'tschijnt dat all' mijn ghedacht,
Vervlieght, nu hier, nu daer, 'n nieuers op en acht,
| |
| |
Want gaen ick door het heyr 'ken lett'op schilt noch wapen,
Groeten sy, spreken sy, 'tschijnt dat ick heb gheslapen,
Soo schiet ick wt ghedacht, stracx word' ick dan ghewaer,
Dat mijn ziel, als de schauw', v ziel moet volghen naer,
Dauid ick weet dat Godt alleen leyt uwe weghen,
Daerom heb ick v lief tot ons gheluck ghecreghen,
Siet desen gordel sal, het eenich teecken zijn,
Dat mijn ziel is by v, en v ziele by mijn,
Dit sweert den rechter, van ons vrientschap, trou, en eeden,
Sy ouer hem die breeckt onse verbonden heden,
Neemt desen mantel oock tot teecken van mijn handt,
Die sy voor v, als ick, niet ick maer all' mijn landt,
Siet daer, daer is den bogh' die door sijn swacke pesen,
Den Pijl drijft in het hert, die onghetrouw sal wesen,
Dees teeckens sullen sijn, als seghels van 't verbondt.
V vredelijcke deught, schijnt niet dan wt den mont,
Der Enghelen te gaen, het sy naer v begheeren,
De wraeck, tot straf aen die, met valscheydt sullen sweeren,
Maer Ionathan, seght my, wat heb ick toch misdaen,
Dat uwen vader soo doet naer mijn leuen staen,
Bracht ick hem niet het hooft van Goliad wanschapen,
Die ick soo ionck versloegh, als ick quam van de schapen,
Daer ick Merob door wan, die tot mijn groot versmaet,
Adril ghegheuen wert, door uwen vaders haet,
Maer doen hy hoorden, dat Michol my soo beminde,
Dacht hy, sy wert den strick, die Dauid noch verslinde,
En sprack als Delila, der Philisteen ghewelt.
Sal wesen ouer hem, want heeft daerom ghestelt,
Dat ick hem brenghen sou, hondert van hare flosen,
Dat ick dubbel volbracht, van die ick had vercosen,
Want Godt was mijnen schildt: waer door dat ick verwan,
Wat heb ick dan misdaen, heb ick ghesondicht dan,
Dat sijn verstaelt ghemoet, soo seere soeckt mijn leuen,
Recht of ick waer ten roof van mijnen Godt ghegheuen.
Sijn soecken is om niet, zijn rijck dat heeft ghedaen,
'T is waer ick weet by soeckt, maer ick sal by hem staen,
En hooren al sijn hert, sijn opsett', en vermeten,
Hoor ick wat teghen v, soo sal ick't laten weten,
Want soo Ionathan leeft, sal Dauid leuen med'.
D'ongheluck my bestormt, als voorspoet toont de vred',
| |
| |
Vrede, wat segh ick vred', mijn vrede was te louen,
Wanneer ick was op 'tvelt, en niet in groote houen.
Heylighe eensaemheyt, die vry zijt van den nijt,
Door dat v groot gheluck, d'onrusticheyt bevrijt:
Dauid voorwaer ghy sijt die d'onrustighe plaghen
Tot v beproeuingh crijcht, daerom wilt haer verdraghen:
Ghedult, is mijnen stock, waer op dat ick my rust.
Den Heylant Israels, heeft aen my sijnen lust,
En proeft my als door 'tvier, in alle mijne daden,
Want weckt hy Sauls haet, in v weckt hy ghenaden,
Maer in my baert hy vrees' alsoo dat ick verschrick
Te dencken, dat hy weet waer toe dat ick my schick,
Daerom sal hy voortaen, sijnen raedt stil behouden,
En dencken Ionathan, sal Dauidem waerschouwen,
Want hy ghenaden vindt voor mijnen Soon, en my
Die is hy onghetrou, en trouwer mijn party,
Soo waer den Heere leeft? voor wien Dauid sal wesen.
De beecken Belials, benauwen my door vreesen,
'Ten is maer eenen tree, tusschen my en de doodt.
Den Voerman Israels, voert v wt allen noodt,
Dan ick will' aen v doen, wat v hert sal begheeren.
Siet morghen is den dagh, dat ick tot mijnder eeren,
Ter tafel sitten sou met uwen vader, want
Desen den dagh sal sijn, die 'snachts oogh'haren kant
Ter slincker zijd' beghint te toonen, als gheboren
Te schijnen op een nieuw', van 'thoochste licht vercoren.
Soo wil ick my dan gaen verberghen op het velt,
Tot aen den derden dagh, als Saul dan onstelt
En vraeght waer Dauid is, seght, Dauid heeft ghebeden
Tot sijnder stadt te gaen om t'offeren met vreden,
Want het den offer is die Iaerlijcx wert volbracht
In Bethlehem sijn stadt, van alle sijn gheslacht,
Seyt hy dan het is goet, soo staen wel mijne saken,
Maer soo hy hem vergramt, soo moet ick voor hem waken,
Daerom denckt om 'tverbondt, met Dauid uwen knecht,
En toont bermherticheyt, als steunsel van het recht,
Dan heb ick wat misdaen, soo doodt my met den sweerden,
Dat Saul door den haet, my niet en stiert ter eerde,
Ionathan mijne ziel, staet vast in v verbondt.
En 'tmijn oock desghelijcx, want Godt spaert mijnen mondt
| |
| |
Voor onghetrouwen eedt, hoe Dauid sou ick mercken?
Dat quaet waer teghen v, en v niet comen sterken,
Neen, veer sy het van daer, want als ick ondervindt
Dat hy oprecht van hert, v, en v werck bemindt,
Oft dat ick't naer v woort, niet en laet openbaren,
Doe my Godt dit, en dat, die v voor my sal sparen,
Oock soo hy hem vergramt, gheschiede van ghelijck,
Dat ghy met vreden treckt, behouden wt sijn rijck.
Moses gheleyder, wilt v, en v volck dan leyden,
En wesen uwen schilt sonder van v te scheyden,
Als hy ghescheyden is van Saul (t'uwer eer,)
En doen ick't niet, en doet my gheen ghenaden meer,
Soo langh ick leuen sal, noch oock niet, als ick sterue,
Maer eeuwich treckt v hant van my dat ick verderue,
En als den Heere slaet, Dauids vyanden all',
Slaet Dauid, Ionathan, en sijn huys tot den vall',
Comt dan den derden dagh hier weder wt der hitten,
Dat ghy verborghen gaet, by Asel den steen sitten,
Soo will' ick by hem staen, en schieten mijnen schicht
Als naer een teecken, dat den droeuen gheest verlicht:
Segh ick dan aen den knecht, achter v, soeckt de pijlen,
Soo comt want het is vree, maer roep ick dan ter wijlen,
De pijlen sijn voor v, soo gaet, want uwen Godt
Die laet v henen gaen, dat ghy doet sijn ghebodt,
Hy die dit alles hoort, naer sijn gherechticheden,
Sy tusschen v, en my, tot inder eeuwicheden.
Niet tusschen ons alleen, maer tusschen onse zaet.
Heyligh sy het verbondt, daer Godt den mens in raet,
Want hy is onsen borght, toevlught, en groote crachten.
Des Heeren woort is vast, en stiert onse ghedachten,
Sijn wett' mijn ziele laeft, dat sy in hem verblijdt,
Heere siet Dauid aen, want ghy sijn hope zijt.
|
|
Auteursrechtvrij