Het licht

[p. 77]

VI.
In 't schemeruur

Wijl de avond wegdeint als een glans die sterft
in hoogsten bloei van eigen gloring,
en wijl, heel even, de bekoring
in mij groeit schuchter en bedeesd
naar 't geen troost of geneest;

hoe komt het vrouw, dat gij niet zacht kunt zijn
gelijk de kalme avondlucht?
en dat ik, voor uw zoen beducht,
op mijn vermoeid en bleek gezicht
den kus verkies van 't licht?