Het licht

[p. 78]

VII.
Lente-liederen

I.

Het is zoo innig droef en treurig,
nu zachtekens de avond neigt,
nu gansch de hemel koperkleurig
vol roode tinten is, en geurig
van lentewind die stijgt,

Ik voel nu wegen op mijn geest
de diepste menschelijke ellende
die geen woord of gebaar geneest:
mij is dees dag te schoon geweest,
om niet in smart te enden.

Eenzaam als een verloren zoon,
die slechts ontvangt en niets kan geven,
hoor ik in mij dees wrangen toon:
ach! waarom is de wereld schoon,
en niet het leven?

[p. 79]

II.

Nu zijn de schaduwen gezegen
van hellen nacht die laaf'nis biedt,
en galmt, de verre sterren tegen,
in duistre boomen zwaar van regen,
de nachtigaal zijn lied.

Hij zingt en eer hij het verlangen
van gansch zijn ziel heeft uitgestort
in eeuwig geven en ontvangen,
voel ik hoe met zijn liefde-zangen
een weemoed in mij wordt,

die angstiglijk begint te groeien
tot een gevoel dat innig vraagt
om vrij zooals dit lied te vloeien,
en dat tot vreugde gaat ontbloeien
nog eer de morgend daagt.