Dichtluimen
(1842)–Joannes Nolet de Brauwere van Steeland–
Auteursrechtvrij
[pagina 41]
| |
[pagina 42]
| |
Reeds lang was Plutus op Cupied'
Verbitterd en verstoord,
Ja, menig scheldwoord, menig vloek
Werd wederzijds gehoord.
Lang bromden, pruilden, grijnsden zij
Verschriklijk op elkaer;
En dat iets omging onder hen,
Dat zag men zonneklaer.
Want eensklaps barstte 't onweêr los:
Amour greep pijl en boog,
God Plutus, een rijksdaelders zak,
En hefte dien omhoog.
Ja, zonder Venus tusschenkomst
Nam 't tweegevecht begin;
Maer deze, tijdig onderrigt,
Stoof fluks de strijdzael in.
| |
[pagina 43]
| |
En Venus, met een forsche stem,
(Dit is zij niet gewoon)
Zegt: wat 's dit? wat beteekent dat?
Foei, Goden, welk een hoon!
Voor Goden, vechten, foei Cupied'!
Foei, Plutus, welk een schand!
Komt, zoent malkaêr fatsoenlijk af,
En reikt elkaêr de hand. -
Neen, zegt Cupied', dat doe ik niet;
Voor wien ziet gij mij aen?
De zaek heeft lang genoeg geduerd
En moet nu afgedaen! -
Ja, ja, zegt Plutus, 't moet beslist,
Ik weet van geen fatsoen;
Cupied' heeft op zijn poot gespeeld,
Maer nu zal ik het doen. -
| |
[pagina 44]
| |
Ach, sprak vrouw Venus, lieve kind!
Ach, om der Goden wil,
Vrees Plutus zwaren speciezak,
In Gods naem, hoû u stil. -
Ik vrees, dus antwoordt Cupido,
Ik vrees mijn vijand niet;
Ik ben niet bang, 't is altoos raek,
Als ik mijn pijlen schiet. -
Ik vrees geen melkbaerd, zoo als gij,
Sprak Plutus, bleek van spijt;
Ik weet niet wat mijn arm weêrhoudt,
Dat 'k uit d'Olijmp u smijt. -
Ik zie het wel, zei Venus toen,
Het kan geen vrede zijn;
Welaen dan, brengen wij de zaek
Voor 't regtshof van Jupijn! -
| |
[pagina 45]
| |
Dat 's goed, zei meester Cupido,
Dat 's goed, zei Plutus toen;
Jupijn zal onze regter zijn;
Jupijn zal uitspraek doen!
Het was precies een donderdag;
Jupijn hield tribunael,
En was reeds met een' grooten stoet
In de vergaderzael.
Daer zat hij in een' leuningstoel,
Als eerste president;
En rond hem heen de gansche schaer
Van 't godlijk parlement.
Mercurius, die looze kwant,
Was 's konings procureur,
En Themis zat, zoo 't meestal gaet,
Van buiten aen de deur.
| |
[pagina 46]
| |
't Was zoo gesteld, toen Cupido
Met Plutus binnen kwam;
Amour's gelaet was boos en zuer,
En Rotschild's God zag gram.
Treed nader, zei toen Jupiter
(Die reeds het voorval wist:)
Spreek, Cupido! en, onbevreesd,
Zeg de oorzaek van uw' twist. -
Aen Plutus, sprak de God der min,
Heb ik een groote puist,
o Regters! hij toch redeneert
Geheel en al niet juist.
Hij heeft met heel zijn valsch systeem
Mij deerlijk geaffronteerd;
Hij heeft met zijn onkiesche tael
Mijn zuivren naem onteerd.
| |
[pagina 47]
| |
Hij zegt: een juffer mooi als goud,
Maer kael daerbij als Job,
Al gloeit de liefde ook in haer hart,
Zij doet geen vrijers op.
Al is een meisje nog zoo lief,
Als zij geen' rooden duit,
Geen hair, geen spelde op aerd bezit,
Men lacht haer heel wat uit.
Hij liegt er om; men wordt bemind,
Al heeft men ook geen geld;
Maer zij die deugd met schoonheid paert,
Wordt zeker 't meest geteld.
Geen vrijer kijkt ooit in de kas:
De liefde is immers blind?
Of meent hij dat voor geld alléén
Men vrouwen slechts bemint? -
| |
[pagina 48]
| |
Nu, nu, zei Plutus, rood als vuer,
Ik trek mijn woord niet in:
Daer, waer comptante species zijn,
Slechts daer heerscht echte min.
Een man is wijzer dan gij denkt,
En heel en al niet blind;
Hij lieft zijn meisje tienmael meer,
Als hij dukaten vindt.
Als men een mooije vrouw ziet gaen,
Met platte beurs op zak,
En als zij geen coupontjes heeft,
Wat zegt men dan? ‘'t is k...’ -
Gij liegt er om! sprak Cupido,
Geheel in woede ontvlamd: -
't Is wel! antwoordde Plutus toen,
Verbitterd en vergramd.
| |
[pagina 49]
| |
Alsdan zeî Jupiter, bedaerd,
(Hij was 't gepleit reeds beu)
Gij weet ik ben voor 't uiterst niet,
Maer hoû 't juste milieu.
Men kan, 't is waer, gelukkig zijn,
Al heeft men ook geen geld;
Maer toch, dan wordt de liefdeband
Soms wat te veel gekneld.
Ik hoû 't er voor dat 't liefdepaer
Dat een fortuintje heeft,
En schoonheid, trouw en deugd bezit,
Op aerd 't gelukkigst leeft. -
Ik onderwerp me aen uw besluit,
Zeî Plutus tot Jupijn: -
Ik ook dan, sprak de minnegod,
Kom, laet het vrede zijn!
| |
[pagina 50]
| |
Cupiedje, met het geld verzoend,
Nam Plutus bij de hand,
En sedert dien omgordde hen
Een echte vriendschapsband.
En sedert dien ('t is wonderbaer!
Of 't Jupiter ook wist!)
Heeft bij het vrijen, op deze aerd',
Dit vonnis nooit gemist.
|
|