Weet je nog wel van toen?

[p. 22]

Moeder's verjaardag.

eken te voren werden er allerlei geheimzinnige gesprekken gehouden. Moeder's scherpe ooren werden hard op de proef gesteld, want ze moest zich dikwijls doof houden om de kinderen niet teleur te stellen. Piet studeerde een stukje op de piano, broer zat erg zijn best te doen op een teekening die hij telkens nog maar met mooi genoeg vond. Het was voor allemaal in huis heel moeilijk om niets te verklappen.

Eindelijk kwam de lang verwachte dag.

's Morgens, toen moeder beneden kwam, was haar stoel met klimop versierd, een mooie strik om het oortje van haar theekopje gebonden, een verrassing van broer die dat alleen bedacht had. Hij had een stukje rood lint uit moeders naaidoos genomen. Voor dezen keer was hij zeker dat het niet hinderde als hij iets wegnam zonder te vragen.

[p. t.o. 22]

Neen, maar, wat een rare mantel is dat nou! (pag. 23).

[p. 23]

Nu zou moeder er niet boos om zijn. Vader zat al aan de ontbijttafel en toen moeder in haar mooien stoel zat, riep hij: ‘Jongens, jelui kunt komen!’

Maar er kwamen geen jongens, ten minste men zag ze niet, wel een mooien, lekkeren wintermantel die heel langzaam de kamer binnen wandelde en bedenkelijke bulten vertoonde en een ingehouden lachen liet hooren.

‘Neen, maar, wat een rare mantel is dat nou! Dat is nog eens een verrassing! Zoo'n vreemden mantel heb ik nog nooit gezien. Hè, wat komt die dicht naar me toe. Wacht, ik zal eens even voelen, wat dat voor dikke bobbeltjes zijn!’

Toen konden de kinderen zich onmogelijk langer goed houden. Ze vlogen onder den mantel vandaan en in een wip waren ze op moeders schoot en feliciteerden en zoenden haar dat ze vuurroode wangen kreeg!

Toen ging Piet zijn stukje spelen, broer kwam met zijn teekening voor den dag en de mantel was het verjaarsgeschenk van vader met

[p. 24]

de kinderen samen. Dat was een heerlijke dag en moeder voelde zich gelukkig en dacht alleen maar hoe heerlijk het zou zijn als haar moeder dat alles eens had kunnen zien.