Die kwajongens!

[p. 44]

10. Kwaje jongens... Goeie jongens

Het oude huisje aan de bosrand staat in de sneeuw en in de zon. Het lage dak hangt nog een beetje schever, omdat het een zware vracht moet dragen. De ramen kijken een beetje scheel, omdat ze halfbevroren zijn. Vanmorgen waren ze helemaal bevroren. Nu heeft de zon de helft van de winterbloemen weggewassen, en door de heldere helft kijkt Leentje.

‘Ze komen, opa!’ roept ze. ‘De jongens komen met een grote vracht!’

Ja, ja, ze komen. Zie ze trekken, zie ze duwen!

Klaas, die de grootste is, en Kees trekken samen aan een touw. En Dirk en Gerrit duwen achter het kret. En Laurens loopt ernaast om op te passen dat van de grote vracht niets van de slee valt. Want Laurens' been is wel helemaal weer beter, maar de makkers hebben gezegd: ‘Jij nog niet trekken en niet duwen. Wie weet of dan je been niet weer zou breken.’ Dus trekken en duwen de anderen en Laurens loopt erbij, net als een officier.

De zware slee met de grote vracht glijdt uit het bos, het pad op naar het kleine huisje. En naast het huisje blijft hij staan.

De jongens laden het hout af en stapelen het op tegen de muur: Het wordt een hóge stapel. Terwijl de anderen stapelen, dragen Laurens en Klaas een mandvol in de kamer.

‘Brandhout, opa,’ zeggen ze. ‘Nu stookt u maar, zo hard u wilt.’ De oude man zit in zijn stoel. Zijn borst piept en hij hoest.

‘'t Is erg koud,’ zegt hij. ‘Er gaat veel door. Uche... uche... En ik mag niet naar het bos. Van dokter niet. Uche... uche..’

[p. 45]

‘Dat hindert niets, opa’ zegt Klaas. ‘Wij hebben een grote vracht gehaald.’

‘Die is gauw op,’ klaagt de oude man.

‘Dan halen we wéér, opa, net zoveel als u nodig hebt.’

‘Willen jullie dat? Doen jullie dat? 't Is mooi van jullie dat je dit voor het meisje doet.’

[p. 46]

‘En voor u! Voor u ook, opa!’ roept Laurens uit.

‘Voor mij? Voor mij?’ gromt ouwe Jochum. ‘Ik ben een kwaje, hoor.’

‘U bent een beste! U hebt mij in huis gedragen, toen ik mijn been gebroken had.’

‘Dat was om Leentje,’ weert de oude af.

‘En u zorgt goed voor Leentje,’ voegt Laurens erbij. ‘Daarom bent u ook een beste, opa!’

Hiervan schrikt Jochum. ‘Ik goed voor Leentje zorgen? Niet waar! Ik kan geen hout meer halen.’

‘En daarom halen wij dat hout, vandaag en morgen en alle dagen, zolang u het nodig hebt. Dat mag, hee, opa?’ vraagt Klaas.

De oude bromt en gromt. Hij kan het moeilijk overgeven dat hij niet meer in alles voor de kleine meid kan zorgen.

‘Wij halen het hout en ù melkt de geit en u stookt de kachel, en u doet nog véél meer voor Leentje,’ zegt Laurens.

Leentje knikt ijverig: ‘O ja, véél meer.’

‘U bent een beste opa,’ zeggen de jongens door elkaar.

De oude Jochem kucht en hoest en zijn borst piept en kraakt. Maar zijn ogen glinsteren een beetje en het lijkt erop dat zijn tandeloze mummelmond een beetje lacht. Hij gromt: ‘Kwaje jongens... Goeie jongens.’