Memoires 1994-A

[p. 7]

Inleiding

In 1993 begon Willem bij ons in de zaak te komen. Hij kwam toen vaak postzegels halen en brieven posten, want wij hadden een tabakszaak met kranten en tijdschriften en een postagentschap. Als Willem binnenkwam, was de zaak meteen gevuld. Nu was de zaak niet groot, maar om Willem kon niemand heen. Hij had altijd wel wat te melden met zijn markante, hoge stem. Naarmate hij wat vaker kwam, kregen wij steeds meer te horen wat er allemaal speelde. Dat hij aan het procederen was tegen de Staat, dat hij in een klein kamertje aan de Westerkade woonde omdat hij Zuid-Afrika was uitgezet en dat hij eigenlijk geen rooie cent meer had. Toen Willem doorkreeg dat wij ook een fax hadden, vroeg hij met regelmaat of hij daar gebruik van mocht maken, aangezien hij die thuis niet had. Wij vonden dat prima en omdat wij inmiddels bewondering hadden gekregen voor zijn doorzettingsvermogen en vasthoudendheid, rekenden wij daar niets voor. In het begin ging het om af en toe een fax, maar gaandeweg werden het halve boeken. Ook kregen wij steeds vaker faxen voor hem binnen. We waren net zijn kantoor.

Al snel kwam Willem dagelijks langs. Johan begon de Engelstalige kranten die over waren voor hem te bewaren. Van de kranten die niet verkocht waren, moest de datum van het titelblad worden afgeknipt en die strookjes werden dan in enveloppen meegegeven aan de distributeur. De kranten zelf gingen bij het oud papier. The Guardian, The New York Times, de International Herald Tribune, van alle titels ging er een exemplaar op de stapel voor Willem. Die kwam hij dan de volgende dag halen. Later bewaarden we ook van de Volkskrant, nrc Handelsblad en De Telegraaf een exemplaar voor hem. Dat doen wij in de Jordaan. Als je elkaar kan helpen, dan doe je dat. En Willem had de centen niet om al die kranten te kopen, maar zonder kranten kon hij zijn werk niet doen, en vooral zijn Memoires niet afmaken.

Zelf heb ik altijd een bijzondere band met Willem gehad. Hij voelde voor mij als een broer. Ienepien, noemde hij mij. Op een dag belde hij naar de zaak en zei dat hij niet kon komen, want hij had een ongeluk gehad en nu had hij zijn rug gebroken. Hij moest zes weken in het gips. Ik ben direct naar de groenteman gegaan en heb een enorme fruitschaal laten maken die ik bij hem heb ge-

[p. 8]

bracht. Hij wist niet wat hij meemaakte, dat had hij niet verwacht. De volgende dag stopte een taxi voor de zaak en wie stapt daar uit? Willem! Hij gooide een enveloppe op de toonbank: Voor Ienepien. Er zat een kaartje in de enveloppe om te bedanken. Hij had een deel van het fruit gedeeld met mevrouw Gödecke die bij hem in de flat woonde. Kijk, dat waardeer ik zo aan hem.

Van overal waar hij kwam, stuurde hij kaartjes of foto's. Ik had hem eens verteld dat ik alles wat hij me stuurde thuis in een laatje bewaarde. Zo nu en dan gooide hij een enveloppe op de toonbank. Voor Ienepien, stond er dan op. ‘Hier, voor in je laatje,’ riep hij dan lachend. Dat laatje is er nog steeds, met alles erin wat ik van hem heb gekregen. Op één ding na. Toen Willem zijn geld van de Staat had gekregen, kreeg ik van hem een gouden horloge met zijn naam erin gegraveerd. Dat horloge heb ik iedere dag om sinds de dag dat ik het van hem gekregen heb.

We konden veel met hem lachen en maakten altijd gein. Vooral Johan wist wel raad met hem. Dan kwam hij weer aan in zijn joggingbroek en gympen. ‘Heb je je doorblaasbroek weer aan,’ riep Johan dan. Die had hij altijd aan als hij naar de donkere kamer ging. Om hem te jennen vroeg ik vaak wat daar dan gebeurde. ‘Je denkt toch niet dat ik jou dat ga vertellen zeker!’ kwam er dan steevast met overslaande stem uit. Toch was iedere dag anders met hem en hij is vaak genoeg met het schuim op zijn bek weggelopen. Maar de volgende dag kwam hij dan gewoon weer aan, alsof er niets gebeurd was.

Omdat hij dagelijks kwam en er van iedereen faxen bij ons kwamen, waren wij aardig op de hoogte van zijn zaak tegen de Staat. Wij wisten eerder dat hij zijn centen zou krijgen dan hijzelf, want de fax van zijn advocaat dat het geregeld was, kwam bij ons binnen. We hebben hem meteen gebeld, maar hij nam niet op. Hij was in de doorblaaskamer.

Toen hij zijn penthouse aan de Singel had gekocht, kwam ik zo nu en dan bij hem op de koffie. Ik moest dan op het trapje naar de keuken gaan zitten en dan ging hij op zijn vleugel spelen. Heerlijk vond ik dat.

Tot kort voor zijn dood kwam hij dagelijks bij ons in de zaak. Tien jaar lang. Het is een verrijking voor ons leven geweest om hem te hebben leren kennen. Zoveel doorzettingsvermogen als hij had en hoe hij vasthield aan zijn overtuiging ondanks alle tegenwerking die hij kreeg, daar hebben wij nog steeds bewondering voor. We hebben hem nog lang gemist. Er kwamen veel bijzondere mensen bij ons in de zaak, maar Willem sprong eruit.

Ineke (Ienepien) en Johan Struwe