Memoires 2000-B

[p. 126]

Amsterdam

27 oktober 2000

Er kwam een huwelijksaankondiging binnen van Serge van Duijnhoven en Anica Miloshevska op 10 november. Hij is gek geworden. Bij zijn laatste bezoek zei hij nog dat het hommeles was met die dame. Nu dit. Hoe dan ook, ik heb ook idioot gedaan, één keer.

Ik schreef Lubbers een briefje (met kopie aan Kok) hoe absurd ik het vind dat hij Hoge Commissaris voor de Vluchtelingen wordt. Hij zou de laatste zijn die ze op die functie moeten plaatsen, want wat deed hij nou voor mij toen ik vluchteling was en uit Zuid-Afrika geflikkerd werd?

Ik geniet meer dan intens van een plaat van Ravel. Ik sliep als een os tot 07:30 uur. Fantastisch. Mijn systeem doet nog steeds wonderen. Ik heb mijn bureau opgeruimd en absoluut zalig piano gestudeerd. Ik krijg soms rillingen van bepaalde tonen die ik maak.

Ik ging even bij Mimi langs. Ze zei dat in een quiz op televisie van Victor Reinier om 19:00 uur, ‘dan kijk ik met een bordje op mijn schoot’, een van de vragen onlangs was: hoe de journalist heet die acht miljoen van de Staat kreeg?¹⁷¹ De kandidaat wist het niet.

Ik kan geen schoenen voor onder mijn smoking vinden. Ik heb wel toilethanddoeken, twee prullenbakken voor in de badkamer en nog wat andere spullen gehaald.

Heb Jan Tromp een briefje gestuurd of hij de belangrijkste vragen voor het interview van 8 november vast aan me kan doorgeven. Na het stuk in Het Parool, wat totaal anders was dan wat ik tijdens het interview had gezegd en bedoeld, wil ik iets beter voorbereid zijn.

Peter heeft een Indisch ventje ontmoet en is op weg naar Den Bosch. Hij heeft zich aangemeld voor een computercursus en gaat vanavond nog een appartement bezichtigen. Ik had vandaag zelf een nuttige computerles met Ricardo.

Gino arriveerde om 22:00 uur en zag er aantrekkelijk uit. Ik legde onmiddellijk uit dat de bank een fout had gemaakt en

171 Lucky Letters, RTL4, 19.00 uur.

[p. 127]

2.500 gulden in plaats van 5.000 gulden naar zijn vader had gestuurd. Ik zei hem dat ik aanstaande maandag om tien uur een afspraak heb om het in orde te maken. Geen enkel woord van dank, (net als toen hij vorige week om 10.000,- dollar of gulden vroeg), ik had het eerst niet zo in de gaten, maar hij kwam op klagende toon op het onderwerp terug. Waarom ik hem de 10.000 gulden niet in één keer had gestuurd. Ik antwoordde: ‘Ik heb je 5.000,- gulden meteen beloofd en de andere helft later.’ Toen betrapte ik mezelf erop dat ik me aan het verdedigen was, dus ik zei hem: ‘Luister, ik hoef je helemaal geen geld te geven. Je had me op zijn minst kunnen bedanken voor die 2.500 gulden.’ Het liep uit op een conflict en ik vroeg hem om te vertrekken, het was eigenlijk een herhaling van de scènes met Caroline Delgado en Adèle Luns. Einde verhaal dus. Toen hij binnenkwam klaagde en zeurde hij al dat hij maar een baantje had voor twee avonden in de week en dat ik hem een baan zou moeten geven. Ik dacht dat hij een grapje maakte; ik had beter moeten weten. Die 10.000 gulden werkt bij Gino precies als wanneer ik Peter geld geef. Die doet eigenlijk ook niets. Hoe dan ook, op de een of andere manier beangstigd het me hoe koud het me laat dat Gino is opgehoepeld. Ik had hem verwacht rond middernacht of iets later. Ik had me er zeer op verheugd, maar ik zei hem: ‘Ik ben geen voetveeg.’ Later belde Gino nog: ‘Je kent me toch, het was een grapje.’ Leuk grapje. Hij had dankjewel kunnen zeggen.

28 oktober 2000

Ik begon om 06:00 uur op de computer te werken, maar het ding liep weer vast. Ik wacht op Ricardo.

Fidel Castro heeft als gast van Chávez het parlement in Caracas toegesproken. Volgens cnn was maar 40% van de parlementsleden aanwezig, namelijk alleen de fractie van Chávez.

Schelto Patijn, die opstapt als burgemeester van Amsterdam, zou het liefst zien dat tijdens de nieuwjaarsbijeenkomst, waar hij tevens afscheid neemt, de eerder uit Nederland uitgezette familie Gümüs aanwezig is en vertelt dat hun kleermakerszaak in de Pijp weer opengaat.¹⁷² Ik overwoog de lul te schrijven, maar hij is nog geen postzegel waard. Ik zal het tegen Tromp zeggen.

Mark Kranenburg had een uitstekende column over de manier waarop Nederland internationale politiek bedrijft en daarin steeds weer de plank misslaat.¹⁷³ Ondanks dat secretaris-gene-

172 De Volkskrant, 21 oktober 2000.

173 NRC Handelsblad, 26 oktober 2000.

[p. 128]

raal van de Verenigde Naties Kok al had duidelijk gemaakt dat de kandidatuur van Pronk voor bezwaren zorgde, bleef Kok vasthouden aan Pronk als Nederlandse kandidaat voor de Hoge Commissaris van de Vluchtelingen. Het kwam zelfs niet in hem op om een alternatieve kandidaat naar voren te schuiven. Het was Kofi Annan zelf die met Lubbers op de proppen kwam. Het past in het beeld, schrijft Kranenburg, van de Hollandse overtuiging dat Nederland gelijk heeft alleen dat andere landen dat nog niet doorhebben. Hij trekt dit door naar de onderhandelingen over de stemverhoudingen in de Europese Unie. Kok zei daarover dat Nederland met een identiteitsprobleem zit omdat Nederland beschouwd kan worden als het kleinste van de grote landen, maar ook als het grootste van de kleine landen. Kranenburg laat zien dat Nederland met 16 miljoen inwoners ver achter loopt bij Italië met 82 miljoen inwoners en vindt het dan ook niet verwonderlijk dat de kleine landen als België en Portugal met beide 10 miljoen inwoners, vreemd aankijken tegen de Nederlandse grootheidswaanzin. Ik schreef Kranenburg zijn column uitstekend te vinden en benadrukte dat ik hem en Heldring nog lees maar de rest van nrc Handelsblad rampzalig middelmatig vind. Ik gaf hem mijn visie op de benoeming van Lubbers en wenste hem veel sterkte ‘tussen zoveel idioten’.

Leo van der Kant uit Maastricht belde. Hij werkte zich in tal van bochten, maar ik zei ‘Ik vertrouw je niet.’ Hij vroeg of ik zou komen voor 1.750 gulden. Ik vroeg hem dit op papier te bevestigen.

Ik raakte vanavond in paniek omdat ik het niet voor elkaar kreeg de computer uit te schakelen. Ik belde meteen Ricardo, die me eerder die avond anderhalf uur les had gegeven, maar hij was niet thuis. Nou ja, ik laat me er verder maar niet door van de wijs brengen.

29 oktober 2000

Pim Fortuyn doet in zijn column in Elsevier de suggestie om van Suriname een provincie van Nederland te maken.¹⁷⁴ Ik erger me groen en geel aan het soort columnisten, dat zonder kennis van zaken maar allerlei geklets opschrijven. Ik schreef daarom Elsevier een brief waarin ik dat goed duidelijk maakte met een woordje voor Arendo dat ik hoop dat mijn abonnement op Elsevier mij niet wekelijks dit soort ergernis oplevert.¹⁷⁵

174 Elsevier, 28 oktober 2000, zie bijlage 22.

175 Zie bijlage 23.

[p. 129]

Ik hoorde van de postbode dat Riechelman weer terug is op de Westerkade.

Als ik Pavarotti luister, krijg ik tranen in mijn ogen, nu ook vanwege Peter, die weer niets voor elkaar krijgt. Wat is er toch met hem? Straks vliegt hij weer terug naar Johannesburg waar hij weer diep ongelukkig zal zijn. Wanneer zal hij nu eens de cruciale stappen zetten en zijn eigen leven leiden? Maar ik kan hem niet zijn hele leven financieren, zoals ik de afgelopen vier maanden heb gedaan. Echt voor zichzelf zorgen kan (doet) hij niet. Ik ben niet in staat hem echt te helpen.

Om 11:30 uur belde Ricardo eindelijk. Hij zei dat ik drie keer de knoppen ‘controll’, ‘alt’ en ‘delete’ tegelijk moest indrukken, maar er gebeurde niets. Even later kwam hij langs en maakte de computer in een handomdraai in orde. Alles doet het weer. Ik ben zeer opgelucht, en schreef vervolgens vele brieven.

Peter arriveerde vanmiddag.

30 oktober 2000

Na een gesprek met Michel van Klaveren van abn amro, waar ik ter plekke ontdekte dat Lombard me al 40.000 gulden verlies heeft opgeleverd, terwijl abn amro constant bleef, stond voor mij vast: dan geen Lombard. Maar ik luisterde eerst naar Weng de Beaufort. Als het aan hem ligt blijf ik zo'n twee jaar modderen, waarna ik alsnog zou kunnen besluiten. Ik zei dat ik twee dingen niet fijn vond: gemarchandeer en dat ik niets te zeggen heb.

Ik belde Hannah om advies. Ze wilde het me destijds niet zeggen om Han André de la Porte en Weng de Beaufort niet in de wielen te rijden, maar ‘je moet nooit bij “vrienden” zitten, of kleine bedrijfjes’. Ze zat zelf ook bij abn amro dus ik besloot om Lombard per aangetekende brief te laten vallen en stuurde een kopie aan Willemse.

Om half vier is Peter weer vertrokken, bepakt en bezakt. Hij vond de dingen die ik voor hem had gekocht in New York geweldig. We gingen nog even winkelen en kochten wat kleinigheden en spullen bij Metz en Co. We werden overvallen door regen en snelden naar huis, waar ik een makkelijke maaltijd bereidde. Hij had geen zin om op de televisieploeg van Man bijt hond te wachten die morgen komt filmen. Ik had in zijn schoenen hetzelfde gedaan. Zijn petje woei af en ik kreeg hem eindelijk zo ver het andersom te dragen.

Peter zou eerst nog blijven om foto's te maken van de televisieopname, maar ik voelde wel aan dat hij meer zin had om

[p. 130]

naar huis te gaan. Ik zei daarom dat het niet nodig was, waarna hij meteen zijn spullen pakte en vertrok. Ik was er toch helemaal naar van. Ien Struwe zag het direct aan mijn ogen, die dof en moe stonden. Ik zei er niets over, maar ik wist dat ze kon zien hoe droevig ik was van het vertrek van Peter. Ik zie hem aanstaande zaterdag nog even voor het feestje van mevrouw Hazeu. En dan vertrekt hij weer naar Zuid-Afrika. Ik begrijp totaal niet dat hij er niet wat aan doet om zijn leven te veranderen.

31 oktober 2000

De Beaufort stond op het antwoordapparaat, maar ik stuurde hem een fax dat mijn besluit vaststond en dat vermogensbeheerders er voor mij zijn en niet andersom, wat hij scheen te denken.

Leo van der Kant liet ook wat horen. Hij stuurde me drie dagen geleden een fax met het aan de telefoon besproken honorarium. Gisteren belde hij weer om tijd en plaats af te spreken. En kwam er weer een heel verhaal, hij betrok er zelfs Albeda bij, maar het kwam erop neer dat ik om 18:30 uur klaar was en dan zelf maar aan eten moest zien te komen. Ik zei hem dat ik hem nooit vertrouwd had en het allemaal prima vond om in de polders tussen de boeren lezingen te geven, maar ik laat me niet om 18:30 uur zonder diner naar Amsterdam terugsturen, waarvoor ik dan ook nog mijn eigen treinkaartje moet betalen. Dat is het laatste wat ik van die zak gehoord heb. Ik wist het altijd al.

Suriname vraagt internationale hulp bij het onderzoek naar de Decembermoorden, mede uit vrees dat Bouterse de onderzoeken op gewelddadige manier zal proberen te saboteren.¹⁷⁶ Gewelddadig is niet de weg van Desi, dat zouden Venetiaan en co. moeten weten. Door dat toch te suggereren, stellen ze zich op als criminelen.

Ik had een computervirus in mijn machine dus ik belde wanhopig naar Ricardo. Hij begeleidde me telefonisch bij het afsluiten van het apparaat, maar er is echt iets mis.

Waarom brengt Pavarotti mensen in tranen? Bij mij komt het door Peters vertrek. Van twee mensen, mam en Peter - en natuurlijk mijn vader en mijn broers (Theo die boven moest huilen toen mam overleed en Hendrik een paar jaar geleden op Malan Airport die zei: ‘I am losing my marbles’) - kan ik het niet verdragen als ze huilen. Met mijn eigen tranen moet ik leren leven.

176 NRC Handelsblad, 31 oktober 2000.

[p. 131]

Op de overloop voor mijn deur haalde ik al één vol pannetje lekwater weg.

De tv-ploeg van de ncrv, die vier minuten materiaal nodig had, kwam om 16:30 uur en vertrok om 17:30 uur - ze filmden met gemak veertig minuten. Ze zijn allemaal hetzelfde. Peter zei om 07:00 uur wakker te zijn geworden en daarna had hij een vreselijke droom over Kate (de tweede kat in Hillbrow), die totaal verwaarloosd was.

Vanavond werden Kok en Van Aartsen door de Tweede Kamer aan de tand gevoeld over invulling van de functie van Hoge Secretaris voor de Vluchtelingen en dan vooral over het moment waarop bekend werd dat Kofi Annan liever Lubbers zag komen dan Pronk. Volgens Van Aartsen was Kok daar eerder van op de hoogte dan Kok zelf beweert. Het debat werd niet op televisie uitgezonden. Waarom niet? Daar wordt natuurlijk over gezwegen.¹⁷⁷ Frits Wester zei: ‘Kok staat te draaien als de bekende paling in een emmer met snot.’¹⁷⁸

177 Den Haag Vandaag, NOS, 31 oktober 2000, 22.55 uur.

178 Barend & Van Dorp, RTL4, 22.45 uur.

1 november 2000

Ik ben gisterenavond toch weer vastgelopen met mijn computer en belde Ricardo maar weer. Hij komt vanavond na zijn werk even langs. Ik heb het vanmorgen nog een keer geprobeerd, maar kreeg het ding opnieuw niet aan de praat.

Ien Struwe heeft in haar horloge ‘van Wim’ en de datum dat ze het horloge had gekocht, laten graveren.

Kom tot niets als ik niet met de computer kan werken.

2 november 2000

Herbert Verhagen (eens in de top van advocatenkantoor Stibbe) kwam langs voor een sherry om 17:00 uur. Hij gaf me een stuk over een zaak tegen Lakeman, die Pieter heeft verloren.¹⁷⁹ Alsof ik daarin geïnteresseerd ben. Ik wil alleen weten waar het met mijn affaire heengaat.

Ricardo kwam langs en had mijn computer in een mum van tijd weer in orde. Hij wilde niet dat ik hem ervoor betaalde, maar ik kon hem wel overtuigen een hapje mee te eten.

Gino belde om aan te kondigen dat hij een telefoonkaart had gekocht om naar Peru te bellen. Ik zei dat hij dat dan bij hem thuis moest doen, maar niet bij mij. Hij zei dat hij vanavond toch langs zou komen. Hij speelt hard to get, net als hij deed met Cynthia, maar ik zal een bericht achter laten dat ik niet be-

179 Redactie: SOBI en Lakeman tegen Van Hemert, 1 juli 1999.

[p. 132]

schikbaar ben. Ik vind het heerlijk als hij hier slaapt, maar niet tegen elke prijs.

Ik werd gebeld door Ellen Caron namens Hermes, de club waarvoor Leo van der Kant me had gevraagd te komen spreken. Zij wilde graag dat ik toch zou komen dus ik heb haar verteld wat er mis ging met Leo. Zij ging akkoord met 1.750 gulden en ik mag na afloop gebruik maken van het buffet, wat ze me per fax bevestigde.¹⁸⁰ Op haar verzoek stuurde ik nog een briefje met wat gegevens om mij te introduceren en mijn bevestiging dat ik haar volgende week woensdag zie.

In een briefje aan Peter vroeg ik hem waarom hij niet voor een keer ergens blijft en iets gaat doen met zijn leven. Het lijkt wel of hij altijd maar rond blijft dobberen. Het zal niet helpen en ik wil het eigenlijk niet zeggen, maar ik heb het toch gedaan.

Vanavond laat toen ik in bed de televisiezenders langsging, zag ik onder andere Van Dis bij Barend & Van Dorp.¹⁸¹ Na enig doorvragen zei hij vroeger wel bang te zijn geweest voor geïnterviewden, zoals Willem Oltmans, maar nu niet meer, de strijdbijl is begraven.

180 Brief d.d. 3 november 2000.

181 Barend & Van Dorp, RTL4, 2 november 2000, 22.45 uur.

3 november 2000

Gisteren was een dag om snel te vergeten.

Erik Duin, de makelaar die mijn appartement had gevonden, belde dat Jan van den Bosch uit het appartement onder mij weg gaat. Of dat iets voor Peter was. Van den Bosch vraagt er 1,1 miljoen gulden voor, maar dat vind ik teveel. Misschien is Ellen Pasman geïnteresseerd voor die prijs. Ik belde Peter over het appartement, wat hem in grote verwarring bracht. Hij was al van streek dat hij Edwin een dag lang niet kon bereiken. Die man speelt altijd spelletjes.

Erik belde terug. ‘Gefeliciteerd, je hebt de flat.’ Hij had er 100.000 afgekletst. Ik zei hem nog even te wachten omdat ik Peter nog niet heb kunnen overtuigen.

In Elsevier staat weer een onzinnig stukje van Fortuyn. Het valt me tegen dat ze mijn brief over zijn vorige stukje niet geplaatst hebben.

Paul de Ridder had een radio-interview geregeld bij de vpro op 14 november aanstaande over In het land der blinden.... Ik zou moeten inbellen. ‘Waarom,’ vroeg ik Paul, ‘het boek komt pas in januari?’ De omslag is ook al gemaakt, zonder mij te consulteren. Waarom heb ik verdomme 10.000 gulden betaald?

[p. 133]

Wilma Mennega en Guido Mevissen kwamen eten. Ik serveerde zalm, sla en aardappeltjes. Ze vinden mijn huis geweldig en zeggen dat de sfeer uniek is. Die sfeer dat ben ik. Ze gingen naar het optreden van Herman van Veen in Carré.

Toen ik vanavond naar Café De Kroon liep voor het televisieprogramma Leven in de brouwerij van rtl5 op 't Rokin¹⁸², kwam er een twintigjarige Marokkaanse jongen genaamd Rashid naar me toe. Hij stak zijn hand uit en zei: ‘Mag ik u een hand geven?’ Ik wist dat het een prima jongen was en nodigde hem uit op de Singel om 22:30 uur. Damn it, hij kwam nog ook. We dronken Chinese thee in de keuken. Zijn vader had zijn moeder verlaten voor een andere Marokkaanse vrouw, en haar met vijf kinderen laten barsten. ‘Het is pijnlijk,’ zei hij met zijn hand op zijn borst, ‘om je vader je moeder en ons te zien slaan.’ Hij werkt in de horeca en verdient met hard werken 1.900 gulden per maand om zijn moeder te ondersteunen. Ik gaf hem Mijn vriendin Beatrix. Hij bleef niet slapen, want hij wilde naar huis (in Rotterdam) om zijn moeder niet ongerust te maken. Hij gaat naar Marokko op vakantie, maar beschouwt Nederland als zijn vaderland. Het gesprek gaf me zeer te denken. Ik ben mordicus tegen meer buitenlanders, nog steeds, maar dit is een goeie jongen en hij is hier prima op zijn plaats. Maar Marokko heeft ook ‘goeie’ jongens nodig.

In dit televisieprogramma van Jan Douwe Kroeske was de eerste vraag wie de grootste hypocriet van de week was. Ik zei natuurlijk Wim Kok, want hij begrijpt de betekenis van integriteit niet. Daarna werd het een chaotische rotzooi, met Marc van Hintum, een voetballer van Vitesse en Ariane Inden, een make-up dame. Ze zei: ‘Beatrix was juist uitstekend opgemaakt, en wie zegt van niet kent haar niet.’ Ook Alwin Houtsma zat in het programma. Ik noemde het een schandaal dat hij geen lintje heeft gekregen. De man had nota bene acht medailles gewonnen bij het zwemmen op de Paralympische Spelen, waarvan vijf gouden.

Ik was de hoofdgast en kreeg aan het einde vijf vragen. De ene nog idioter dan de andere. Of je niet corrupt moest zijn om corruptie te bestrijden. ‘Waarom vallen de Oranjes altijd op ss'ers?’, vroeg ik toen we het over Máxima hadden. Jacques d'Ancona, barman en watchdog, meende dat ik dat terug moest nemen. Jammer dat ik toen slechts zei foto's met Bernhard en Claus in uniform te hebben gezien. Ik had moeten zeggen: die jongen moet met Máxima trouwen en geen koning worden. Ik

182 Leven in de brouwerij, RTL5, 3 november 2000, 21:00 uur.

[p. 134]

had ook kunnen spreken over koningin Marilène van den Broek. Hoe dan ook, ik ging zo snel mogelijk weg.

4 november 2000

Vanochtend vroeg belde Peter. Hij was erg nerveus omdat hij nog zoveel moest doen voor zijn vertrek naar Zuid-Afrika. Ik bood aan zijn vlucht om te zetten en ook om te onderzoeken of hij 's avonds kon vertrekken met een partnermaatschappij van Sabena. Dat lukte. Hij vertrekt nu de dertiende en komt de veertiende aan, met Swiss Air via Zürich. Hij was erg blij dat hij nu niet om 06:00 uur hoeft op te staan om de vlucht van 10:00 uur met Sabena te halen.

Ik kocht de twee kandelaars die ik eerder met Peter al gezien had. Ze staan prachtig bij de schoorsteen, precies wat Peter al dacht, net als ik.

Mimi had gebeld en ze sprak in dat ze gisteren alleen gekeken had omdat ik erin zat. Vischjager had ook gekeken.

Aart belde er eveneens over. Hij zei dat het voor televisiepubliek te snel was om te zeggen: Bouterse was verantwoordelijk, maar hij heeft niet geschoten, zoals Kok verantwoordelijk was voor het bombarderen van Kosovo, maar ook niet zelf heeft gebombardeerd. Maar dan blijft mijn vraag waarom Bouterse wel vervolgd wordt en Kok niet. Het zou nog te ver gaan om te zeggen: Bouterse gaf geen opdracht om te schieten, Kok wel.

15:30 uur, trein naar Eindhoven

Idioot eigenlijk dat ik 80 gulden voor een eerste klas-kaartje heb betaald terwijl ik ook gratis tweede klas had kunnen reizen. Hoe dan ook, ik ben onderweg in mijn Kenzo-smoking uit Parijs. Mevrouw Hazeu zal vereerd zijn.

Het verbaast me dat ik helemaal alleen zit in dit eerste klas gedeelte, maar het is wel heerlijk. Prompt komt er een ouwehoer naast me neerstrijken. Ik geef mezelf de opdracht me er niet aan te ergeren.

22:10 uur, trein naar Amsterdam

Bij mijn binnenkomst voelde ik de armen van Nellie Hazeu-Sloos, zo dun. Zal dat bij mij ook gaan gebeuren? Ze zag er verder fantastisch uit. Deze Indische dame ken ik nu al vijftig jaar. Sommige mensen kwamen naar me toe en zeiden dat ze met me wilden praten, zoals de vrouw van ambassadeur Frans van Dongen, wiens laatste post in Djakarta was. Ik sprak ook met Anton Pannenborg, die er nog steeds goed uitziet. Ja, de

[p. 135]

Club van Rome stelde niets meer voor. Frits Böttcher is nu 84. We (of eigenlijk ik) spraken over Aurelio Peccei. Het was goed met Pannenborg te spreken.

Nellie vertelde dat ze concertpianiste had willen worden, maar voegde eraan toe dat ze het nooit gered zou hebben. Toen ontmoette ze haar man Ir. H.A.G. Hazeu: ze spraken elkaar vijf avonden en trouwden, waarmee ze haar concertaspiraties overboord gooide.

Terwijl ik me in de eetzaal positioneerde, kwam Cornelius Graadt van Roggen (de man van Marjolijn Hazeu) met zijn dochter bij me aan tafel zitten en ze zaten maar te kletsen. Ik snauwde ze af. Wat ik hoopte, gebeurde: Nels andere dochter Erika Hazeu was mijn tafeldame. Ze is prima, net als Marjolijn. Ze liet haar handen zien waaraan ze geopereerd was.

Eén dame zei dat ze in Hotel Torarica in Paramaribo naast me aan het zwembad had gezeten. Haar man, een kindercardioloog, is vaak in Suriname om kinderen te helpen die geboren zijn met een hartafwijking.

Erika is erg druk en onstuimig, maar ik mag haar wel. Er waren ongeveer honderd gasten. Mevrouw Tromp, de weduwe van Theodoor Tromp van Philips, ontbrak, Frits Philips had gezegd dat hij griep had.

Ik had al een taxi gereserveerd voor 22:45 uur, maar het was zo rumoerig dat ik om 21:45 uur vertrok. Het concert van de pianist Rian de Waal vond ik wel oké, maar niet top. Het feest was erg uitbundig en duur. Maar ik heb het dus gedaan, ik ben aanwezig geweest. Rian de Waal stond ineens voor me en groette me bij naam. Dat gebeurt tegenwoordig gewoon. George van Renesse, die op De Horst speelde, was een echte artiest. Rian de Waal speelde te vaak Chopin.

God wat zal ik blij zijn als ik dit apenpak kan uittrekken. Het past niet bij me. Kosten Nel Hazeu's 90ste verjaardag: 130 gulden en een smoking.

Twee Turken van rond de dertig papten met me aan op het perron van het station in Eindhoven en zeiden van elkaar dat ik de ander moest nemen. ‘Allebei,’ zei ik. Je zult er tussen liggen. Ik moet er niet aan denken.

Janov reduceert bijna alle ontwikkelingen van de mens tot de periode in de baarmoeder. Dat vind ik toch wel te eenzijdig.

Een man in de trein, met zijn dochter, zei: ‘Ik feliciteer u met uw overwinning. Ik ben heel blij voor u. Ik schrijf in nrc Handelsblad over popmuziek.’ Hij stapte uit in Duivendrecht.

[p. 136]

5 november 2000

Singel 111

Eigenlijk zijn de verkiezingen in de vs de Amerikaanse versie van de Gouden Koets: een totem dat nergens op slaat en in frontale botsing is met de realiteit anno 2000. Gore ligt voor bij de vrouwen, Bush bij de mannen. Als die middelmatige idioot wint en in het Witte Huis komt, dan is de wereld in gevaar. Maar Gore is ook niet mis.

Bill Clinton schreef een ingezonden bijdrage voor de rubriek op-ed in The New York Times over de voordelen die toetreding van China tot de Wereld Handelsorganisatie heeft voor de vs en voor China zelf.¹⁸³ Het is zeker een doordacht stuk, maar geschreven vanuit een Amerikaanse superioriteitsgevoel en imperialistisch politieke opvattingen.

Peter had geld nodig, maakte hij duidelijk. Heel vreemd, want ik heb hem toch volop gegeven. Hoe dan ook, ik verstuurde 250 gulden via het postkantoor op het Centraal Station. Misschien krijgt hij het morgen.

Stineke Reijnders¹⁸⁴ en vriendin arriveerden stipt om 11:30 uur. Ik mocht haar vriendin niet, maar zat het uit tot 15:00 uur. Ze dronk bijna de hele fles witte wijn leeg. Ik maakte zalm klaar. Eigenlijk vind ik het afschuwelijk om te zeggen, maar ik verloor teveel tijd.

183 The New York Times, 24 september 2000.

184 Redactie: Christine Roessingh-Reijnders, zie ook: ‘Tell me wo your friends are...’

6 november 2000

Ik heb weer veel gehad aan de computerles van Ricardo. Hij denkt dat Cynthia nog steeds van Gino houdt (nu zijn ze vrienden) en dat Gino nog steeds seks met haar heeft. Gino moet leren niet van twee walletjes te vreten. Ik belde hem gisteren. Hij was afstandelijk, ik ook. Het is einde Gino - dit keer echt.

Celestine Dohlen schrijft over journalist Sergei Dorenko. Het verhaal laat weinig aan de verbeelding over.¹⁸⁵ Dorenko, ooit het gezicht van de grootste Russische televisiezender ort, is plotseling van de buis gehaald en hij heeft zijn ontslag gekregen. Dorenko is er stellig van overtuigd dat dit onder druk van het Kremlin is gebeurd. In juni uitte hij openlijk kritiek op de arrestatie van mediamagnaat Vladimir Gusinsky en in augustus liet hij interviews zien met boze nabestaanden van de matrozen die omkwamen bij de ramp met de Koersk. Dorenko kreeg de dag voor zijn ontslag van Konstantin Ernst, de directeur van ort, te horen dat het Kremlin verontwaardigd had gereageerd

185 The New York Times, 24 september 2000.