Logo DBNL
Memoires 2001 (2023)

Memoires 2001

(2023)–Willem Oltmans–rechtenstatus Auteursrechtelijk beschermd

Vorige Volgende

Amsterdam

1 januari 2001

Singel

De dag begon met een telefoontje van Bill Bast en Paul Huson vanuit Londen. Olga, de moeder van Paul, moet naar een bejaardentehuis, afschuwelijk. Ik schreef hen een briefje om te bedanken voor hun telefoontje.

Daarna belde Aart. Hij zegt het stuk van Jan Tromp in de Volkskrant bij herlezing toch niet zo slecht te vinden.1 Hij leest nu de Memoires 1963-1964 en vindt het steeds beter worden.

Mimi Hofland belde; we spraken lang. Ik liep al aan haar te denken. Ook Ien Struwe belde. Zelf zou ik niet weten wie ik zou moeten (of willen) bellen.

15:00 uur

Ik heb zes uur op de computer gewerkt; het blijft interessant. Alexander Oltmans moest eens weten hoe ik van zijn schilderij geniet.

23:45 uur

Ik zit nog te werken. Ik heb een klacht tegen officier van justitie Odink klaar, die ik morgen bij de Nationale Ombudsman in ga dienen. Odink neemt me al acht maanden in de maling inzake Riechelman en dat moet maar eens afgelopen zijn.2

Heb voor Herbert Verhagen een pakketje correspondentie met Pieter Lakeman klaar, wat hij kan gebruiken in de zaak die sobi tegen mij heeft aangespannen.

Ik heb een voldaan gevoel en heb gewerkt als in de goeie oude dagen. Ik ben met mijn Memoires al bij 4 mei 1991.

2 januari 2001

Gerard Mosterd kwam om 16:30 uur. We hebben tot 01:30 uur gepraat. Hij maakte notities op zijn laptop, en had kaartjes met vragen bij zich. Hij vroeg ook veel over Peter. Hij liet een kleurenfoto zien van alle boeken van mij die hij heeft. Ik gaf

hem Memoires 1963-1964. Hij zegt dat hij mijn boeken soms meeneemt op reis. Gerard is erg serieus.

Zéér onverwachts belde vanavond Dorine, de zus van Peter die in Steenwijk woont. Ik dacht eerst dat het zijn zus Marianne was. Of ik een flat wist voor haar dochter Kim (23). Ik was zeer verbaasd. Ik legde haar uit wat er allemaal gebeurd was en waarom ik geen contact heb met Peter. Ik vertelde veel wat ze nog niet wist.

3 januari 2001

Het is nu 11:00 uur. Ik zit al vanaf 08:00 uur te werken. Gerard is blijven slapen en nog niet op.

De dakdekker is er. Hij zei dat hij drie maanden op zijn poen heeft moeten wachten en dat administratiekantoor Groen pas vorige week de rekening van september heeft betaald.

Anna Sprenger belde over het werk dat nu wordt uitgevoerd, maar die leek de hele zaak niet zo serieus te nemen. Ik wel. Buurvrouw Agnès van den Bosch-Poirier had blijkbaar bij Groen de betaling van de dakdekker doorgedrukt, waardoor ze vanmorgen met het dak zijn verdergegaan. Ik heb een azalea bij Agnès voor de deur gezet.

Marie Penseel (fietsvriendin met knoet) kwam langs, en Gerard raakte met haar in gesprek. Ik ging later met Gerard rijsttafelen bij Aneka Rasa in de Warmoesstraat. De ober vroeg om een handtekening.

Leo van der Kant zoekt contact met Harry Mulisch in de hoop dat hij als spreker wil optreden.3 Ik belde Frieda Mulisch bij Ellen Pasman die me het telefoonnummer van haar vader gaf, wat ik weer doorgaf aan Leo.

Er werden drie flessen Bourgogne bezorgd en er kwam een briefje van Barend en Witteman met een paar foto's van mij in de uitzending van 11 december.4 Verder een brief van de Kelloggs met nieuwjaarswensen, wat herinneringen van het afgelopen jaar en een uitnodiging hen op te komen zoeken.5

4 januari 2001

Ik had een lang telefoongesprek met Hans Geerlofs.

Vandaag was ik tien minuten bij de kro op de radio over de jfk-affaire, vooral over George de Mohrenschildt en de weggeraakte film.

Ik belde André Haakmat, die zei dat Frits Wester geen contact

met hem heeft gezocht over het Surinaamse inlichtingenrapport.

Ricardo heeft mijn fax aan de gang gekregen, eindelijk. Hij kwam langs met ene Orlando. Hij bleek een aangename man te zijn, die viool studeert en in Parijs woont met een Duits meisje. Hij zal waarschijnlijk ergens als leraar eindigen, maar we hadden een vurige discussie. Ik gaf hem de laatste Future of an Illusion van Sigmund Freud mee.

Vanavond belde Serge van Duijnhoven uit Brussel. In het artikel van Jan Tromp in de Volkskrant stond niets wat het lezen waard was. Hij vond het bijzonder slecht.

Serge vertelde dat zijn vrouw was beroofd van al haar geld een dag voor ze haar aanvraag voor een verblijfsvergunning wilde indienen. Het klonk (een beetje) alsof hij van me verwachtte dat ik financieel zou bijspringen. Maar misschien ben ik te achterdochtig.

5 januari 2001

Van de plantjes die ik van Casper kreeg, zijn er nog drie over. Vanmorgen zei een priester in Volendam - met een strak gezicht - dat de slachtoffers van de brand in het café afgelopen nieuwjaarsnacht in de hemel waren en zo.6 Oplichter.

Ik ben aan een penicillinekuur, ik nies duizendmaal en ben zeer verkouden.

Arno Beuken stuurde me zijn interview met mij voor Esquire.7 Het is zozo, maar veel beter dat het stuk van Tromp. Ik heb hem enkele aanmerkingen gestuurd en schreef hem zijn stuk een 9+ te geven in vergelijking met het interview van Tromp dat niet verder komt dan een 3-.

Jaap en Gonne Drabbe kwamen langs na een begrafenis.

De nieuwe hoofdredactrice van Nieuwe Revu belde of ik columnist wilde worden. Ze komt straks langs en ik heb gezegd erover na te denken. Ik infor meerde Paul de Ridder.

Ik had op 2 januari notaris Maarten Meijer in een kort briefje geschreven dat ik de dienst wil uitmaken over de dagboeken, zolang ik leef. De vorming van het stichtingsbestuur is nog niet eenvoudig, en bovendien wil Aart er Ronald Gase - die overigens nooit op bezoek is gekomen op de Westerkade - niet in hebben. Hij is ook tegen Kees Thomassen. En zelf aarzel ik over Ellen - met wie ik opnieuw een aanvaring heb gehad - want ik vind haar nog steeds niet stabiel. Maarten belde en zei

dat hij mijn twijfels begreep. Ondertussen zond hij me een vrij pittige rekening.

Sinds ik in Kaapstad ben geweest, heb ik niets meer van Buthelezi gehoord. Best vreemd.

Jildou van der Bijl, hoofdredactrice van Nieuwe Revu, belde exact om 12:00 uur aan. Ze bleef tot 14:45 uur. We besloten de columns in de vorm van brieven te doen en ze wil vanaf 1 maart iedere week een brief. Ze was begonnen als stagiaire en voilà, nu heeft ze het gemaakt. Ze had de discussie tussen Melkert en Kok op 't Catshuis bijgewoond. We konden het meteen goed met elkaar vinden.

6 januari 2000

‘U bent een geweldige man,’ zei een vijftiger die van zijn fiets afstapte en me onverholen twee zoenen gaf. Ik had niet gedacht dit ooit mee te maken. Hij zei dat hij het interview in de Volkskrant had gelezen. Hij had het prachtig gevonden dat ik in de Volkskrant zei dat ik minachting had voor de pers, inbegrepen de Volkskrant. Dat dit is blijven staan moet Tromp trouwens heel flink van zichzelf hebben gevonden.

Ik schreef Max Westerman met de vraag hoe het met hem gaat, want Peter van der Maat was op rtl4 vanuit New York te zien. Ik maak me zorgen om Max.

7 januari 2001

Ik zit sinds half acht te werken. De computer doet soms dingen die ik niet begrijp, maar ik red me wel.

Ricardo kwam om geld vragen (terwijl ik al 150 gulden vooruit heb betaald voor de computerlessen). Ik heb hem niets gegeven, dan gaat hij maar niet naar Parijs.

Ik luister naar La Damoiselle élue van Debussy, wat herinneringen oproept aan de dagen met Freddy Heath, Antonio Almeido Santos, en Erling Christopherson, en aan alles in mijn verleden wat me nu voorkomt als een verre droom.

Ik tref in mijn dagboeken een verdrietige brief van Peter aan. Ik ben met het bewerken van mijn dagboeken ook bijna bij de dood van broer Theo. Dat grijpt me naar de keel. In tranen kijk ik naar de foto van Peter met de poes op het balkon, die ik tien jaar geleden heb gemaakt. In wezen zijn de scènes die ik met Peter heb meegemaakt een herhaling van de taferelen die zich tussen Peter en zijn vader hebben afgespeeld.

Wanneer je Alfred Brendel ziet praten, luister je nooit meer naar zijn pianospel.8 Ik ben trouwens nooit een adept van hem

geweest, zoals Wim Klinkenberg. Soms is het beter om geen televisiegesprekken te maken, laat staan uit te zenden.

Ik heb van 08:00 uur tot vanmiddag 15.00 uur een aantal pagina's gecomputerd, en er ook nog een verloren, die moest over. Ik moest echt ophouden. Ik ging daarom twee uur naar Adonis en kreeg er een uitstekende cock suck, maar geen orgasme. Niet nu. Daarna heb ik verder gewerkt.

Jan Jacob Dólleman zond me een fax. Hij wil op 17 januari komen, maar dan ben ik weg.

Vanavond ben ik teruggegaan naar Adonis. José was er weer, die jongen uit Costa Rica, en hemeltje - ik liet hem, N.B. the best cocksucker in Amsterdam, uit mijn handen glippen!

De verkoudheid verbetert zeer langzaam.

Ik denk veel aan Peter. Maar mijn besluit staat vast, vaster dan ooit.

8 januari 2001

Ik heb de hele dag gewerkt en bereikte 9 juni 1991.

Eduard belde. Peter had met Hans Lonis gebeld. Peters oudste zus is overleden. Ik peinsde er niet over me daarmee te bemoeien of hem een ticket aan te bieden. Ik liet aan Eduard doorschemeren geen contact meer met Peter te hebben, omdat ik geen enkel respect heb voor wat hij met zijn leven doet. Het is vreemd, maar het zal een lange tijd duren voor ik daar op terugkom, als het ooit al gebeurt.

Ab Mennega kwam langs.

Ik sta op het punt om al mijn geld in deposito's te stoppen in plaats van in aandelen. Meer zekerheid geeft me meer rust. Ik heb ook sterk de verwachting dat de hele boel in elkaar zal zakken met Bush en consorten aan het roer. Daarom wil ik weg uit de beleggingen. Ik heb Ruijgrok en Van Klaveren al geschreven dat ik 2,5 miljoen in vastgoed wil investeren en 2,5 miljoen in deposito's. Ik ben voorbereid op het ergste, veiligheid voor alles.

Oprah Winfrey had een prachtig gesprek met Nelson Mandela.9 Ze doet zoiets professioneel en tot in de puntjes uitgewerkt. Mandela benadrukte dat de overwinning was behaald, omdat het verstand de emoties beheerste, als een ingecalculeerde strategie. Ik begrijp eruit dat het feit dat Mandela met de ‘vijand’ ging onderhandelen, deze overwinning van het verstand op de emotie was. Emotioneel zag Mandela de blanken als onderdrukkers, als zijn vijanden met wie hij nooit

in gesprek zou kunnen gaan. Rationeel wist hij dat Zuid-Afrika naar de knoppen zou gaan en nog vele doden zou kennen als hij niet met de blanken ging praten.

9 januari 2001

Kwam Hans van Mierlo tegen in de steeg hiernaast, maar ik negeerde hem en liet het initiatief te groeten aan hem over, maar hij liep straal langs me heen. Leer mij mijn pappenheimers kennen.

Klaas Jan Hindriks belde, die al net zo gealarmeerd bleek over Bush als ik.

Van Aartsen schreef me welke Kamerleden zich van het begin af aan hebben ingezet om tot een oplossing te komen in mijn zaak, en dat hij Soekarno van Giebels toch een lezenswaardige boek blijft vinden.10 Ik antwoordde hem dat ik het boek van Giebels het lezen niet waard vond omdat de man van niets weet. Ik vroeg hem nogmaals of ik In het land der blinden... (wat ik aan hem heb opgedragen) op het ministerie aan hem mag komen overhandigen. Ik sloot Mijn vriend Sukarno bij mijn brief in en schreef voor in mijn boek dat Sukarno echt zo was als ik heb beschreven en verwees tevens naar Omar Dhani's reactie op de tekst.

Ik heb Michel van Klaveren van abn amro gevraagd of ik donderdag bij hem langs kan komen voor een gesprek over mijn geldzaken en een tarief voor deposito's.

Ik moet op 15 januari naar Sociëteit De Kring voor de avond met de film Jeux Interdits, die ik heb uitgekozen en daar kort zal introduceren.11 Ze bieden me vooraf zelfs een diner voor twee personen aan, waar ik Ellen voor zal uitnodigen. Dan zal ik later maar naar Florida gaan.

Het leven zit vol verrassingen. De taxichauffeur (Donny, 24 jaar) die me kwam ophalen voor de opname van Het zwarte schaap over Pim Fortuyn, was precies in de roos. De opname duurde van 19:30 uur tot 22:00 uur. Pim Fortuyn was excellent. Ik ergerde me groen en geel aan de hoge toon van de arrogante witte schapen. Inge Diepman begon erover dat ik ooit op bezoek was geweest bij Pim Fortuyn in Rotterdam, ik realiseer me nu dat Van Aartsen me in december had gezegd dat hij Pim Fortuyn ook eens had bezocht. Ik zat naast een pot, José Smits, Tweede Kamerlid voor de PvdA. Ik was blij toen ik weg kon. Donny kwam nog even boven en ik gaf hem Mijn vriendin Beatrix.

10 januari 2001

Twee Arabische jongens brachten de televisie boven, die ik in de flat onder mij ga zetten, die ik aan het kopen ben. Hun blik ging meteen naar de poster van Saddam Hoessein, die ik heb opgehangen. Ze waren verrast, want dit was de eerste keer dat ze zo'n poster zagen bij iemand die geen Arabier is.

De grote doos in de gang is eindelijk gesorteerd. Er liggen acht stapels documenten van de periode 1992 tot 2000. Buitenlandse Zaken zit bij elkaar in een map en ik heb stapels rommel weggegooid. Prima gevoel dat dit allemaal is weggewerkt.

Ik hoest zo erg dat ik er eigenlijk mee naar dokter Zwiers zou moeten.

Mijn eigen faxapparaat is een zegen. Heerlijk dat ik daarvoor niet meer naar Struwe hoef, maar direct de berichten op mijn bureau krijg.

Ik had Ruijgrok van Van Lanschot gisteren gevraagd wat zijn aanbod was op deposito's. Eerst had hij het over 6% in zeven jaar, toen 5,5% en in zijn fax van vandaag heeft hij het over 5,05%.12 Het is een schandaal. Dat heb ik hem ook gezegd toen hij nabelde over de fax.

Hans Verploeg komt maandagavond.

Het document van Maarten Meijers over de stichting is nu weer heel anders. God zegene de greep.

De telefoon ging de hele dag, het is niet bij de houden.

Heb klerehard gewerkt, het is al 22:30 uur, maar ik schrijf toch nog een brief aan advocaat Heldring van Eigen Haard.

Ik ben een brief van Gino kwijt. Misschien heb ik hem per ongeluk weggegooid met mijn knipsels die ik aan het sorteren was.

11 januari 2001

Ik ben even naar de dokter geweest om mijn longen te laten controleren, maar Zwiers zegt dat ze oké zijn.

Er werd veel gelachen tijdens de ontmoeting bij Maarten Meijer waar de Stichting Willem Oltmans vandaag werd opgericht. Ellen droeg een zeer korte rok. Ik stelde voor om de eerste Willem Oltmans-prijs aan Wim Klinkenberg te geven. Aart zei direct dat het een goed idee was en de rest stemde er ook mee in.

Na de bijeenkomst bij Meijer ging ik naar abn amro voor een gesprek met Ron Willemse en Michel van Klaveren. Ze boden 4,6% rente op deposito. Nu zei ik: ‘Jammer, want ik kan

5,25 % krijgen voor tien jaar.’ Ron ging weg en kwam terug. Het was gepiept, alles gaat weg. Ik tekende voor tien jaar op 11 januari. Een pensioen van 130.000 gulden, met het verhuren van de flat 70.000 en opbrengst van lezingen, misschien wel 50.000 gulden, kan mijn inkomen oplopen tot een kwart miljoen per jaar.

Ik stuurde Hans Verploeg een korte fax over de oprichting van de Stichting en de Willem Oltmans-prijs voor Klinkenberg, en belde hem direct erachteraan. Hij zei dat hij er tranen van in zijn ogen kreeg. Toen ik later hierover Paul de Ridder sprak, vroeg hij ‘Meent hij dat?’

‘Ja,’ zei ik, ‘mensen zijn gecompliceerd.’

Ik zei Verploeg voor maandag niets te publiceren omdat ik nog moet overleggen met de rest van het bestuur. Ik schreef hierna Aart waarin ik hem vroeg een stukje te schrijven voor publicatie door Verploeg, en wat ik dan maandagavond eerst door Ellen Pasman - zij is die avond tafeldame bij Sociëteit De Kring - laat goedkeuren voor ik het aan Hans Verploeg geef. Hij kan het dan op internet publiceren en in De Journalist.

Om twaalf uur kwam Albert de Booij van de Speakers Academy bij me langs. Een vreemde vent. Hij zei dat hij me voor lezingen kon boeken voor 6.000 of 7.000 gulden. Ik zei dat ik 5.000 gulden aangevuld met onkosten genoeg vind, als ik er onder die voorwaarden zo'n tien per jaar kan doen.

Daarna arriveerde Anique van den Bosch voor Wereldomroeptv. Het meisje was in Noorwegen geboren, haar ouders werken bij Shell. Ze zei dat Jan Driessen voor Netwerk bij Bouterse was geweest en tegen hem had gezegd: ‘U bent die mijnheer, die in drugs handelt.’ Zij is net als ik ervan overtuigd dat Bouterse niet geschoten heeft en ze wil nog eens teruggaan naar Suriname. Ik adviseerde haar om The Invisible Government van David Wise en Thomas Ross te lezen en Secrecy and Democracy: The CIA in Transition van Stansfield Turner,13 de voormalig directeur van de cia. Ze had nooit van Gladio gehoord. Ik zei haar contact op te nemen met Paul de Ridder. Ik moest haar wegsturen, want ik werd ineens heel moe.

Mijn huidige financiële situatie is nu dus:

•fl. 2.500.000 onroerend goed;
•fl. 2.500.000 deposito;
•fl. 500.000 direct te gebruiken.

Ik ben dus van acht gezakt naar 5,5 miljoen. Ik begrijp niet hoe het kan, maar ik zal er verder maar niet over nadenken.

Ik heb Arendo Joustra uitgenodigd om plaats te nemen in de adviesraad van de Stichting.

12 januari 2001

Wil was hier om schoon te maken, Eduard kwam langs en vanmiddag ging ik naar Adonis voor een blow job.

Jan en Agnès van den Bosch verhuizen vandaag. Dus ook geen voorzitter meer van de VvE, een bevrijding.

Lennaert Post belde - hij werkt al twee jaar bij Justitie op Schiphol.

Aart stuurde een opzetje voor de procedure van de Willem Oltmans-prijs, met als doel het bevorderen van onafhankelijke journalistiek, zijnde een streven naar waarheidsvinding dat zich niet laat weerhouden door tegenwerking.14

Dick Broekmeyer gaf me zijn telefoonnummer in Frankrijk. Ik ken hem van het Baarnsch Lyceum en de tijd in Djakarta.15 Hij kon zich goed herinneren dat ik met professor Drost naar zijn huis kwam. Hij vertelde ook de anekdote dat onze docent Frans, de heer Brouwer tijdens de les vroeg wat d'ailleurs betekende en ik had geroepen ‘delders’!

13 januari 2001

Jeanne Poslavsky had professor Jos Dijkhuis op bezoek gehad. Ik ga ze beiden uitnodigen voor een diner hier.

Ik belde Mimi, die blij was dat de televisie zo met de cafébrand in Volendam bezig was geweest, dat ze niets over Hoflands eredoctoraat hadden laten zien, laat staan dat juffrouw Elly daarbij in beeld was gekomen. Ronald Gase zei gisteren hierover: ‘Ik heb zeven jaar voor mijn doctoraal gewerkt.’

Ik heb Arendo het opzetje van Aart over de Willem Oltmansprijs doorgestuurd en hem bedankt dat hij in de commissie wil plaatsnemen. Namens Aart vroeg ik hem meteen of hij die commissie ook wil voorzitten.

Ik zei Aart dat zijn tekst prima was en ik vroeg hem of hij die maandag aan Hans Verploeg kon sturen.

14 januari 2001

Vannacht ging om 03:30 uur de telefoon. Ik nam natuurlijk niet op en viel gelukkig weer in slaap.

Julius Vischjager reageerde door het dolle heen dat Wim Klinkenberg de eerste Oltmans-prijs zou krijgen.

Egbert Kunst vond Memoires 1963-1964 ‘doodvermoeiend om te lezen,’ want er staat veel te veel in volgens hem.

Ite Rümke, een nichtje van Claire Bonebakker, was hier twee uur. Ze gaf ruiterlijk toe dat Wout Woltz, na het proces over Sytze van der Zee,16 met de oekaze kwam dat ik persona non grata was voor nrc Handelsblad. Niet alleen de Staat, nee, de pers dus ook! Mischa de Vreede had haar gebeld dat ik gelijk had over wat ik over Bouterse zei bij Barend & Van Dorp. Mischa had ook gezegd dat ik gelijk had over Zorreguieta en Suharto en hoe absurd het was dat we de koningin een koe meegaven op staatsbezoek bij Suharto

Ite geloofde wel dat Raymond van den Boogaard contact met de inlichtingendiensten had, maar Robert van de Roer niet. Hij kreeg de topinterviews omdat hij de meeste ervaring had. Ze vertelde veel over Claire Bonebakker. Ik begrijp nu pas iets meer over het leven van die lieve Claire, en haar trieste einde in 1979, zo verarmd en verlaten.17

Overigens verscheen vanmorgen oud-ambassadeur Maarten Mourik in Buitenhof met twee blonde advocates, die hun gezamenlijke aanklacht tegen de vader van Máxima kwamen toelichten.18

Het is bijna 23:00 uur. Ik heb de hele avond gewerkt - wat goed ging, tot ik de brief over Peter aan de notaris schreef. Dat moest, maar nu heb ik er pijn van in mijn hoofd.

Theo van Gogh heeft Reinout Oerlemans in zijn programma.19 Reinout wordt er niet mooier op. Het gesprek tussen die twee liep niet echt vlot.

15 januari 2001

Jan van den Bosch en Anna Sprenger kwamen het appartement overdragen. Het ziet er keurig uit. Ik ga zelf niet naar de notaris, wat ik hem vanochtend per fax had laten weten, dus gaf ik Anna de brief over Peter voor Meijer mee.

Patrick van IJzendoorn schreef een stukje over Memoires 1963-1964.20 Hij denkt dat ik geen gevoel voor humor heb. Dat is alsof Van Amerongen schrijft dat Freud een prul was.

Hans Verploeg zou vandaag het bericht uitbrengen over de Willem Oltmans-prijs voor Wim Klinkenberg, maar hij zei nog even gewacht te hebben met het naar buiten brengen omdat we nog geen bedrag hadden genoemd. Ik antwoordde dat hij het zonder een bedrag te noemen wel bekend kon maken. Dat zou hij doen. ‘Zelfs Piet Hagen kon een glimlach niet onderdrukken,’ zei Hans toen hij het Piet had verteld.

De telefoonterreur is weer begonnen. Riechelman weer?

Ik ga nu definitief woensdag naar de vs. Wel vervelend dat er nu nog even niemand in het appartement onder me zit.

De eigenaar van Thermos vond deposito's wel erg statisch: ‘Je zou zoveel meer met dat geld kunnen maken,’ maar dat is nu exact wat ik niet wil.

Maarten Meijer belde dat hij geschokt was over de brief die ik hem via Anna overbracht, aangaande het schrappen van Peter uit het testament.21 Maar ik twijfel niet, hij gaat uit mijn testament.

De avond bij Sociëteit de Kring was vervelend, maar uniek. Jeux interdits, de film die ik had uitgekozen, roerde me even zeer als 50 jaar geleden (toen ik hem aan Martin Portier liet zien).22 Ook omdat ik veel details was vergeten, maakte de film opnieuw veel indruk. Waarom worden zulke films niet meer gemaakt?

Vooraf dineerde ik met Hans Verploeg en Inge Brakman, Julius Vischjager, Klaas Jan Hindriks en Ellen Pasman. Herman Doeleman was er, en ook Remco Campert, die door een heerlijke Indische jongen werd gefilmd.

16 januari 2001

Ik werd om 04:30 uur wakker, maar sliep door tot 09:00 uur toen Aart me wakker belde. Algemeen Dagblad en de Volkskrant hebben allebei een stukje over de Willem Oltmans-prijs voor Wim Klinkenberg.

Ik faxte het Airport Regency Hotel in Miami over mijn komst, en schreef daarna de ambassadeur van Israël.

Ik ben er honderd procent van overtuigd dat het goed is dat

Peter uit mijn testament is geschrapt, al was het een droevig besluit. Maar nu liet Meijer mij het door hem aangepaste testament zien, en zo het nu is was het niet de bedoeling. Nu gaat alles naar de Stichting, maar laat het testament geen optie open voor legaten, ook voor Peter niet.

Ik stuurde Meijer direct een boze fax, waarop hij me meteen belde. Ik zei in Meijers gezicht: ‘Op deze manier is dit nieuwe testament een grap. Zo heb ik het niet gewild!’ Het is noch mijn wens, noch mijn intentie om al mijn vermogen uitsluitend na te laten aan de Stichting.

Maarten vond het een schandaal dat Ron Willemse begon met een rentebod van 4,3% om uiteindelijk - ik ging niet op zijn aanbod in - uit te komen op 5,25%, vrijwel een punt hoger. Het zijn dus boeven, zoals alle anderen.

Ik had eigenlijk willen werken vandaag, maar nu moet ik toch eerst een brief aan Aart schrijven over de toestand met het testament. Hij moet weten dat de laatste versie niet is wat ik wil en dat er een mogelijkheid moet blijven dat Peter geld krijgt als hij zijn leven betert. Eigenlijk denk ik dat Maarten Meijer ook niet echt zuiver op de graat is.

Frits van Eeden belde vanavond. Hij was in Nederland, in zijn huis in Onna in Overijsel, met zijn vriend Chuck. Hoe is het mogelijk? Het gaat niet goed met zijn moeder. Ik vertelde hem dat zijn foto in deel 7 van de Memoires staat.

Al met al is het een droevige dag.

17 januari 2001

Twee Vandaag (nos) arriveerde vanmorgen om 09:15 uur. Ik zei dat ik niet alleen naar mensen luisterde, maar ook goed naar ze keek. Ik vond burgemeester Schelto Patijn een slijmjurk, maar van zijn opvolger Job Cohen heb ik veel verwachtingen. Na het gesprek met mij ging de ploeg door naar majoor Bosshardt.

Ik heb Trees geschreven om haar uit te leggen dat ik het contact met Peter vrijwel verbroken heb.23 Zelfs nu ik het geld heb en ik hem en Edwin kan helpen naar Nederland te komen, komt er geen beweging van hun kant. Eigenlijk had ik Peter ook willen schrijven over het testament, maar Meijer raadde me dat af. Misschien heeft hij gelijk, ik weet het gewoon niet. Het Parool en nrc Handelsblad hebben geen van beide iets over de Willem Oltmans-prijs voor Wim Klinkenberg geschreven. Dat nrc Handelsblad een anti-Oltmans oekaze deed uitgaan,

zoals Ite Rümke onlangs bevestigde, laat zien hoe verrot het systeem echt is.

De Ombudsman heeft me geschreven dat hij mijn klacht dat de officier van justitie van Amsterdam nog steeds niet heeft duidelijk gemaakt of Riechelman nu wel of niet vervolgd gaat worden, niet in behandeling kan nemen. Ik moet eerst een klacht indienen bij de hoofdofficier van justitie en pas dan kan de Ombudsman eventueel een onderzoek instellen naar de trage afhandeling van mijn klacht.24 Ik vroeg de Ombudsman in een briefje of hij mijn klacht naar de hoofdofficier wilde doorsturen.

Wil kwam om het huis op orde te maken. Ze zei me de verwarming op 15 graden te zetten omdat ik wegging, maar ik liet hem op 18 graden en pakte twee emmers water voor de vleugel.

Maarten Meijer stuurde me een nota van 1.000 gulden, terwijl hij gisteren aan de telefoon nog over 800 gulden sprak. Hij sprak schande van Willemse die ik van 4,3 naar 5,25 procent rente lulde, maar zelf is hij geen haar beter.

Eduard zei me laatst dat er bij Athenaeum twee exemplaren van Memoires 1963-1964 lagen, waarvan hij er een kocht. Dus Ellen had waarschijnlijk gelijk toen ze zei dat er geen exemplaren lagen en het boek ook niet in de computer te vinden was. Waarom zei Paul dat hij zeker was dat ze er wel waren? Toen ik hem aan de telefoon zei dat het gedoe me de keel uithing, zei hij: ‘Maar als die twee verkocht worden, zijn er binnen 24 uur twee andere.’ Daar geloof ik dus niets van.25 Hij zei verder dat er boekverkopers op de boekenbeurs, waar hij was geweest, hadden geklaagd dat ik Klinkenberg een prijs wilde geven, een stalinist! Het zal me een zorg zijn, want ten eerste hebben die boekhandelaren er niets mee te maken en ten tweede geef ik de prijs voor eerlijkheid en integriteit, niet voor stalinisme. Het verstand van veel mensen doet het niet naar behoren, maar dat is een open deur.

Jeanne Poslavsky belde en zeurde dat Lex haar had verteld dat zijn vader met een generaal in de Verenigde Staten was toen de Oktoberrevolutie losbrak. Zijn vader zou daarop zijn moeder gevraagd hebben onmiddellijk via Finland naar Amerika te komen. In mijn Memoires 1925-1953 staat dit anders.26 Dus ik antwoordde: ‘Lex las mijn dagboek en schreef me er dankbaar voor te zijn.’ Dus, als het niet klopte had hij het me wel verteld.

15:45 uur, Schiphol

Schiphol is uitgestorven, ongelooflijk. Zitten we in een economische dip?

Ik vertrek geïrriteerd over wat je dagelijks ontdekt dat niet klopt.

MP643 naar Miami

De eerste die ik zag in het vliegtuig was Reinout Oerlemans, met zijn zwangere vriendin (niet goed nagedacht dus). Reinout mag Max Westerman graag en wil iets met hem doen. Hij zei dat hij een iq-quiz met Jeroen Pauw produceerde, waar ik inderdaad iets van gezien heb. Hij was het met me eens dat Theo van Gogh in orde was. ‘Zoals jij nu bent, word je 104,’ zei hij.

De stoelen in de eerste klasse zijn verschrikkelijk. Ik had deze vlucht nooit moeten nemen. De eerste klasse zit helemaal vol, maar de toeristenklasse is voor tweederde leeg. Ik ga daar straks dus heen om wat te slapen.

Naast me zit de kleinzoon van oud-premier Jonckheer van de Antillen. Hij is met een delegatie van vier personen onderweg naar Grenada, waar zij een terminal voor cruiseschepen bouwen. Zijn baas die even verderop zit zegt: ‘Mijn vrouw kent jou, ze is wethouder in Wassenaar.’ Ik herinner het me vaag. Volgens mij was het een avond met een advocaat die me in Leiden oppikte.27


Vorige Volgende

Over het gehele werk

datums


Over dit hoofdstuk/artikel

plaatsen


datums